“Kailangan mong bumaba sa mundong iyon. Kailangan mong makibagay at mamuhay kasama sila,” ani ng isang boses ng lalaki ngunit hindi ko makita ang mukha nito.
“Bakit pa po, ama? Hindi ba pwedeng dito na lang ako? Malakas naman na po ako, hindi ba? Ayokong mapalayo sa inyo. Makakalimutan ko po kayo. Ayoko.” Tinig iyon ng isang babae na nagmamakaawa sa tinatawag niyang ama. At sa pagkakataong ito ay pamilyar na iyon sa akin.
“Oo, anak. Walang duda na ikaw ang pinakamalakas dito. Ngunit kailangan mong pagdaanan ang lahat ng pinagdaanan ng mga gabay na katulad natin. Hindi pwedeng dahil anak kita ay magiging madali ang lahat sa iyo. Nakasalalay sa ‘yo ang kahariang ito dahil ikaw ang susunod na magmamana nito kapag pinili ko nang lumagay sa tahimik.”
Inilinga ko ang paningi
