“Mukhang ikaw ang mauunang magpaalam,” I whispered to the woman who is choking to death in front of me.
Sa aking mga kamay nakasalalay ang buhay niya.
“No. Please, spare me…” Umiiyak na pakiusap niya sa akin.
Nakikita ko sa kaniya ngayon ang katayuan ko kanina. Walang magawa kung hindi umiyak habang nagmamakaawa.
“Nakinig ka ba sa mga pakiusap ko kanina?” walang emosyong saad ko.
Kasabay nang pag-iigting ng aking bagang ay ang paghigpit ng pagkakasakal ko sa kaniya. Hinawakan niya ang kamay ko para kahit paano ay mabawasan ang pagkakadiin nito sa kaniyang leeg. Nagbaba ang aking tingin at napansin kung paanong pagpapalag ang ginagawa ng kaniyang mga paa.
“Better know whom you are dealing with.” An evil smile crept on my lips.
“Who are you?” nahihintakutang tanong niya.
Naipil
