“Starfish...” Iyon ang unang salitang lumabas sa kanyang labi. My eyes locked on his features—he looked pale, he also lost a lot of pounds already, but even though that was the case, he still looked regal and you can still see the muscles he had. Tumingin din ako sa kanyang kinauupuan. He was in a wheelchair. He looked sick. “You... You’re alive.” Kahit man na gusto kong pigilan ang aking mga luha, para silang may sariling mga buhay na lumalabas. “I told you, it’d only be a matter of time before she finds out.” Saavedra said, “love will always find a way, Maximo.” Hindi ko alam kung ano ang kanilang pinagsasabi at wala akong balak intindihin. Tila nabura ang lahat ng nasa mundo at tanging kaming dalawa lang ni Maximo ang natira. Ang dami kong gustong ikwento, tanungin, at sabihin sa kan