Jazmine’s POV
MARAHAN akong bumaba sa aking sasakyan. Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong pinapatawag ni Nadia for lunch. Hindi na rin ako umayaw pa gayong wala naman akong ibang gagawin pa sa trabaho. Saka matagal-tagal na rin mula noong huli kaming kumain sa labas.
Labis man ang sakit na naidulot ni Nadia sa buhay ko pero hindi ko pa rin maiwasang tumanaw ng utang na loob. Kung hindi dahil sa kanya at sa pamilya niya ay hindi ko makakamit ang ano man ang meron kami ngayon. Hindi ko siya pwedeng balewalain lang gayong isa si Nadia sa mga taong naging dahilan sa narating ko ngayon.
Pero hindi ko pa rin maiwasang isipin na minsan na niya akong tinraydor at kailanman ay pinapangako ko na sa sarili ko na hinding-hindi na iyon mauulit pa.
Dala ang shoulder bag ko ay marahan ako
