"BRANDON," mahinang tawag ko sa pangalan niya habang umiiyak na palapit dito. Nakasandal si Brandon sa may pinto ng kotse nitong pula.
Ibinuka nito ang kamay at mabilis akong nagtungo sa kanya. Umiyak ako sa balikat ni Brandon na para bang binagsakan ako ng langit. Humagulgol ako na parang isang batang paslit na inagawan ng laruan.
Hindi ko naramdaman ang mga kamay ni Brandon sa balikat ko. Nanatiling nakabuka iyon na parang isang scare crow.
Naiinis na lang ako at pinahid ang mga mata ko. "Wala ka man lang bang suporta? Hindi mo man lang ba ako dadamayan sa sakit na nararamdaman ko ha?"
"Pasensiya ka na, Miss Lunnox. Nasa harapan tayo ng bahay ko at nasa loob si boss. Kapag nakita niya ako na kayakap ka baka hindi na ako sikatan pa ng araw. Ayoko naman na mamatay kaagad lalo na ngayo
