NANAGINIP si Mara Wala siyang makikita kundi puro ulap. May tumatawag sa kanyang pangalan. Boses ng kanyang Ate Bella.
Nang mahawi ang mga ulap ay nakita niya itong nakasuot na puro puti. Nakayapak lang. May ngiti sa labi. Hinaplos siya nito sa kanyang buhok.
‘Time to wake up, Mara’ sabi ni Bella.
“Ate!” Bumalikwas ng bangon si Mara. Humihingal. Pinagpapawisan.
Nagtaka pa siya nang makitang hindi pamilyar ang paligid. Hindi iyon ang kwarto niya.
Napatingin siya dextrose na nakakabit sa kanyang kamay at pati na rin sa plaster na nasa kanyang balikat. Unti-unti siyang napahikbi. Hikbi na nauwi sa hagulgol. Nasa hospital siya. Naalala niya ang nangyari.
“Ate!” tumatangis na sigaw niya. Tinanggal niya ang dextrose sa kamay. Bumababa sa kama kahit nanghihina pa ang katawan. Sinikap niy
