UNTI-UNTI nang lumulubog ang araw. Unti-unti na ring binabalot ng dilim ang kapaligiran. Binuksan na ni Farah ang bintana. Wala nang araw kaya puwede na siyang lumabas. Sasampa sana siya sa pasamano nang narinig niyang bumukas ang pinto.
“Where you going?” tanong ng pamilyar na boses ng lalaki.
Tumayo siya nang tuwid saka hinarap ang panauhin. May dalang tray ng pagkain ang lalaki. Inilapag nito sa bedside table ang pagkain.
“Stay here and eat your meal. We have to talk,” sabi nito.
“I don’t talk to stranger,” sabi niya. Hindi pa rin niya maalala ang lalaki kahit may pakiramdam siya’ng kakaiba sa puso niya habang nakikita niya ito.
“Come on, babe. Look at your ring finger. That ring you are wearing is mine. I gave it to you as a sign that I want to marry you. You accepted my proposal
