Caree's POV
Pinakawalan ko ang nga luhang pinipigilan ko nang makaalis si Erwhan. Luhang nauwi sa impit na iyak hanggang sa nauwi sa malakas na hagulgol. Wala na akong pakialam kung marinig niya ako at makita kung gaano ako nasasaktan ngayon.
Gusto ko siyang habulin at sabihin na katulad ko ay inaasam ko rin ang araw na ito. Kung saan ay masasabi ko sa kaniya ang laman ng isip at puso ko. Na kahit dalawang taon man ang lumipas o higit pa, siya pa rin ang mahal ko at mananatili rito sa puso ko. Subalit wala akong lakas na tumayo, wala akong lakas na habulin siya, wala akong lakas ng loob na sundan siya. Mas lalong wala akong lakas na sabihin na mahal na mahal ko siya.
Mas lalo ko lang pabibigatin ang nararamdaman naming dalawa. Mas lalong magiging kumplikado ang lahat para sa aming dalaw
