Hinatid din kami ni Russel sa bahay. Tahimik siya. Ganoon din si Princess. Si Prince naman ay abala lang kay Lila. Bumaba kami ni Lila sa sasakyan at ang yaya nang makarating.
Pinanood ko ang sasakyan nila na umalis.
"Mama..." dumapo ang maliit na kamay ni Lila sa basa kong pisngi habang buhat ko siya.
Hindi ko agad naramdaman na lumuluha na naman pala ako.
Mabilis kong pinunasan ang mga pisngi ko at tuluyan na siyang pinasok sa bahay.
I already realized my mistakes. Years had past at naging duwag ako. I realized na nagpadalus-dalos ako. Alam kong mali na basta nalang ako umalis noon. But I was hurting... Alam kong hindi lang naman ako ang nasaktan... Pero hindi ko kinaya... I wasn't as strong as how I supposed to be? Dapat ba palaging matapang? Dapat ba palaging malakas ang loob?
