Chapter Twenty
"Hindi nangangain ang pamilya ko, Garrie. Mababait sila," bulong ng gobernador habang tinutulungan ako nito sa pag-zipper sa damit ko. Nang natapos ito, ay isinunod naman nitong iniayos ang buhok ko.
"Sana nga, Rusco. Ipag-pray mo ako," natawa ito. Nakatitig pa ako sa salamin kung saan kita kaming dalawa. Mayamaya pa'y may ipinakita ito sa akin na isang kahon. Nang buksan niya ay nakita ko ang isang set ng alahas.
"Para sa akin?" takang ani ko.
"Yes, Garrie. Para sa 'yo."
"Bakit?" ani ko. Hindi naman ako nito kasintahan para regaluhan ng ganitong alahas. Halatang mamahalin at parang ang hirap tanggapin lalo't regalo.
"Dahil deserve mo."
"Uyy! Wala akong deserve sa mundong ito. Wala akong kwenta---"
"Garrie, kung mabubuhay ka sa mga salita ng iba sa 'yo... never
