Hindi ko alam kung paano ko titingnan si Manika habang maraming tubo ang nakakabit sa kanyang katawan. Hindi ko rin alam kung lalapitan ko ba siya o hindi dahil nanginginig ang buo kong katawan sa galit na narito sa puso ko. Hindi matapos-tapos ang aking pagluha dahil kalunos-lunos ang sinapit nila ng aming anak.
Kanina, nang makapasok ako dito sa kwarto niya ay kinausap ako ng doktor na naglinis sa kanyang matris.
"Mr. Smith, I'm sorry for your loss. Tatlong buwan na ang bata at sayang, hindi siya nakaligtas sa aksidente," anang doktora habang hawak ang isang maliit na box na marahil naglalaman ng bangkay ng anak namin ni Manika.
Iniiwas ko ang aking tingin habang ramdam ko ang paninikip ng aking dibdib. I wanted to scream but I had to control myself. Magwala man ako at magsisigaw ngay
