Hindi ako kumibo. Hinayaan ko lang ang Daddy ni Lucas na lumuhod sa harapan ko. Hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko lalo na't hindi ko alam ang magiging hakbang ko sa ginawa niyang 'to.
Kung totoo man itong nasa harapan ko. Kung totoo man itong nagmamakaawa sa harapan ko ang Daddy ni Lucas ay tiyak na panahon na para baguhin ang lahat.
Sana nga sa puntong ito ay nagbago na siya. He's one of the burden of our love. Siya ang dahilan kung bakit nahirap kami ni Lucas at siya ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang anak niya.
But now, seeing the man kneeling in front of me and begging with tears makes me feel contented and hopeful. Umaasa ako na sana sa puntong ito ay magiging okay na rin ang lahat.
Pero hindi ko maintindihan. Bakit kailangang may buhay na dapat malagay sa alangan
