Bahagya ko s'yang itinulak para mapasandal sa upuan sa driver seat. Saka ako mabilis na pabukakang umupo sa lap nito.
Mabilis kong niyakap ang lalaki na sa sobrang sama ng loob ay umiiyak ngayon.
"H-indi ko kaya." Dinig ko na hirap na hirap ito."Ang lakas ng loob kong magsabi na ayos lang na may Perri. Pero hindi ko pala kaya." Humigpit ang pagyakap ko rito.
Hindi ako nagsalita. Nanatili lang akong nakayakap dito, hanggang sa tumigil ito sa pag-iyak.
"Okay ka na? Lipat ka sa passenger seat. Ako na lang ang magda-drive." Bulong ko rito. Wala itong reklamo. Lumipat ito nang pwesto saka ako umayos ng upo sa driver seat.
"Saan tayo?" tanong ko rito.
"P-enthouse." Tumango lang ako saka binuhay ang makina ng sasakyan. Alam kong masasaktan ko si Perri. Pero importante pa ba ang mga feelings
