AVERY
Ilang minuto na ang nakaraan simula nang lumabas dito sa silid ni Arnel si Xander at iniwan akong mag-isa, pero hindi pa rin ako gumagalaw sa kinau-upuan ko.
Nakatutok lamang ang mga mata ko sa sahig, habang walang tigil at patuloy na naglalandas ang bumagsak na mga luha sa pisngi ko.
Alam kong hindi maganda ang kondisyon ko ngayon at ayaw kong datnan at makita akong ganito ng mga kapatid ko. Siguradong magtatanong sila at mag-aalala sa akin, kaya kahit mahirap, pinilit kong pakalmahin ang sarili ko.
Nasa mahirap na sitwasyon man ako ngayon, pero hanggat kaya kong itago ay gagawin ko. Mga bata pa ang mga kapatid ko, mahirap para sa kanila na maunawaan ang ganitong problema at ayaw kong nang dahil sa akin ay mag-alala pa sila.
Mabigat ang pakiramdam na tumayo ako at pumasok sa
