CHAPTER 33
DAHLIA’S POV
NAPABUNTONG-HININGA ako matapos kong marinig ang sinabi ng doktor na wala na dapat ikabahala sa nararamdaman ni Nanay Elsie ngayon basta inumin lang ang gamot.
“Bakit ba kasi di ka na umiinom ng gamot sa tamang oras?” galit na tanong ko sa kaniya.
“Sa sobrang busy ko, hindi ko na maalala,” kaagad na tugon niya sa akin.
“Ano pa bang silbi ng pagbili ko ng cellphone sa’yo? Hindi ba’t na-set ko na ang alarm na ‘yon?”
Oo, bumili talaga ako no’n ng cellphone para maalala niya ang pag-inom ng gamot.
“Akin na nga cellphone mo, Nay.” Binuklad ko ang palad ko saka niya nilagay sa kamay ko ang cellphone. Kaagad kong kinulikat ito at napakamot na lang ako ng ulo dahil naka-silent mode pala ito.
“Kaya naman pala di mo maririnig dahil naka-silent mode siya!” reklamo k
