Nagising ako dahil sa malakas na pagkatok sa aking pinto. "Bunso, gising. Kakain na." I grunted in response. I open my eyes and the moment I did, I stared at the ceiling, waiting for a second. Waiting for a miracle to happen. I almost laugh, almost. I thought a little bit of sleep will change something or everything. I thought sleeping it away can subside the pain but it didn't happen. Parang mas lalo ko lang naramdaman ang lungkot. I need to get my sh*t together. Ayaw kong mapansin nila ni Mama at kuya. Ayokong sabihin sa kanila. For now. I will tell them eventually but not now. Especially when they've gotten close together over the past month. Dahil sa palaging pagtambay ni Kairo dito napalapit na siya sa aking pamilya, lalo na kay mama. Parang tinuturing na nga niyang tunay na anak