How Long Will I Love You

Kabanata 4

Kabanata 4

There's something wrong with me. I know. I can feel it. My body feels tensed when he's around. My heart beats aggressively whenever his menacing eyes darted into me. Ilang araw pa lang kami nagkakakilala pero pakiramdam ko ay may malaking epekto na siya sa akin.

Mali. Hindi dapat. Hindi ako dapat nagpapaapekto sa lalaking kakakilala ko pa lang. He's not my type. He's conceited and surely a pain in the ass.

But you invited him over your house last night, Zoe! Ipinakilala mo siya sa ama mo. By doing it means you're sending him the wrong idea! Baka mamaya ay isipin niya pang gusto mo siya.

I don't. I don't like him. I will never like a man like him. Kaya ko lang siya inimbitahan ay bilang pasasalamat na rin dahil sa paghahatid niya sa akin pauwi bilang nasiraan ako ng sasakyan. Iyon lang. Wala ng iba pa dapat.

Ang mga datingan niya ay parang si Daddy. I don't want to judge him... well yes, I'm already judging him. Pakiramdam ko ay kagaya rin siya ni Daddy na may taglay na kalokohan pagdating sa babae. At iyon ang iiwasan ako. Hindi ako puwede magpaloko sa kanya.

Huminga ako ng malalim dahil sa itinatakbo ng isip ko. Luminga ako sa gilid ng bintana ng taxing sinasakyan ko. Nahagip ng mga mata ko ang billboard kung saan naroon si Daddy suot ang itim na amerikana. He's sitting on a dark couch while legs crossed together. Magkakrus ang mga braso niya sa ibabaw ng kanyang dibdib, ang kamay ay nakatuon sa labi. Behind him was the whole view of Megaworld.

Tipid akong napangiti. Sa susunod na billboard ng Megaworld, ako na ang naroon dahil hindi magtatagal ay ako na ang mamamahala nito. Puwede rin kaming dalawa ni Daddy. But it would be better if Mom's still with us in that billboard, behind Dad's back, supporting him for the success of our businesses.

Kinagat ko ang labi ko at tumungo. Bago pa man ako unahan ng lungkot ay pumikit na ako ng mariin at pilit na inalis sa isip ang masakit na ala-ala ni Mommy. Just at the right time to divert my attention from my family's painful past, my phone beeped and I lazily took it from my shoulder bag.

Archer Ravena: Where are you?

I rolled my eyes at his message. Ganoon pa man ay hindi ko pa rin maiwasan ang mapangiti. Kung sa anong dahilan? Hindi ko rin alam.

Ako: I've already sent you a message that I'm on my way. 15 mins pa lang ang nakakalipas!

Kaninang umaga ay nagtext siya sa akin para impormahin ako na puwede ko nang kuhanin ang kotse ko sa car repair shop na sinabi niya sa akin. Hindi ko inaasahan na naroon na siya sa shop at hinihintay ko. I know he is a busy man and he shouldn't have time for simple things like this mostly if it doesn't do anything with him but there he is... waiting patiently for me.

Wala pang isang minuto ay nagreply na siya.

Archer Ravena: Sorry. I just can't wait to see you again.

My heart thumped. I've reread his text again and it only doubled its beat. Bakit ganoon? Bakit parang may umiikot sa sikmura ko?

Sa kabila ng positibong nararamdaman dahil sa mensaheng iyon ay hindi na ako sumagot pa at hinintay na lang na makarating sa lugar na sinabi niya.

It took me another fifteen minutes before the taxi finally halted in front of a huge car repair shop. Kumuha ako ng pera sa bag ko at iniabot ito sa driver.

"Keep the change, Manong." sabi ko at binuksan na ang pinto sa gilid ko.

"Salamat, Ma'am!" pahabol ng driver bago ako tuluyang nakababa.

I slammed the door close as my brow raised a bit. Sa gilid ng isang itim na SUV ay natanaw ko na kaagad ang mataas na bulto ni Archer at tila ba nagaabang na sa akin. He's leaning against it while looking at his phone. Ang isang kamay niya ay nakapaloob sa bulsa ng suot niyang dark slacks. He honestly looked dazzling and attractive in his sky blue button down shirt. Well... it's already expected.

I tried to clear my throat. Nag angat siya ng tingin sa akin. Umayos siya ng pagkakatayo at ibinaba ang cellphone na hawak. The smile came slowly, warming his eyes - touching them with sexiness.

"Hey..." he greeted, voice raspy and deep.

My brow lifted and my gaze was directed into his handsome face.

"Hey," I said back. "Where's my car?"

He chuckled and then strode towards me. His towering height made me realize how tall he is. But I'm used to see tall men. Hindi na ito dapat bago sa akin.

Right, Zoe Leandra. Convince yourself that you're not affected by him. Tama iyan! Hindi ka dapat namamangha sa kanya.

"Where's my good morning first?" he said with a mocking grin.

I rolled my eyes at him. "Cut the crap, Archer. I need my car now. May trabaho pa ako."

"May trabaho pa rin ako, pero narito ako at sinasamahan ka."

"Uh? And I should be thankful for that?" I asked sarcastically and crossed my arms, staring meanly at him who seems not offended by my words. "May I just remind you, Mr. Ravena. Choice mo ang pumunta dito ay hintayin ako. You could have just send me the address of this place and let me have my own transaction. May trabaho ka pala, ano pa ang ginagawa mo dito kung ganoon?"

Ngumuso siya, nagpipigil ng ngisi. "It's too early to be grumpy, Lean. Kumain ka na ba?"

My eyes blinked a few times. "Lea - what?"

A hint of a self-satisfied smirk playing across his full, pink lips. "Like the way I call you, baby?"

Nanglaki ang mga mata ko at inihampas sa braso niya ang shoulder bag na dala-dala. "Baby your face!"

Humalakhak siya dahilan para makita ko ang pagtitinginan sa amin ng ilang taong naroon. He wetted his lip and stopped from laughing but the ghost of it was still there.

"Lean, then. Let me call you Lean. I will be the only one who will call you that way."

"My nickname is Zoe!"

Umangat ang sulok ng labi niya, at amininin ko man o hindi, mas lalo lang noon pinatunayan kung gaano siya pinagpala pagdating sa itsura.

He closes the gap between us and slouched near my ear. "I like Lean more. It's perfect for my surname. Lean Ravena."

Mangha akong natawa, napasinghap sa mga salitang namutawi mula sa bibig niya. Lean Ravena? Is he for real?

He pulled away and let our eyes locked with each other. The cocky smirk was still etched on his face. Nagtaas ako ng kilay at nginisian rin siya.

"I see. You're this fast, huh?"

His perfect white teeth bit his lip. Kusang dumapo ang mga mata ko roon dahilan para makita ko kung gaano ito mas namula nang kagatin niya.

"Am I?" he asked. I only c****d my brow up for an answer. "Then we'll make this slow."

"Tss..." My eyes rolled skyward and moved past him, my heart pounding wildly inside my chest that I can even hear it. "I'm not up for your games, Ravena. I'm a busy woman. Where's my car? I still have work to do."

Narinig ko pa ang matunog niyang ngisi habang naglalakad ako papasok sa shop. Napailing ako. The more I tell myself that this man cannot affect me, mas lalo ko lang niloloko ang sarili ko.

Ano ba ang mayroon siya sa ibang lalaki na nagtangka pumorma sa akin noon? Lahat naman ay may itsura at may sinasabi sa buhay. No one is in mediocre level. Lahat ay puwedeng ipagmalaki. Walang pagkakaiba. Bakit parang siya lang ang nakakuha ng atensyon ko?

Nagbuga ako ng hangin. This is bad.

Sumunod sa akin si Archer pagkapasok ko sa loob. I assumed that he's already familiar with the staff here because everyone acknowledged him as we entered. My car is now fixed and looks as good as new.

"Why did you pay for it? I have my own money." I asked with a frown.

Leaning against the side of my car, Archer shrugged his broad shoulders and smiled a bit.

"It's just a small amount, Lean."

"I said stop calling me Lean! We're not close." I leered.

He chuckled. Umalis siya sa pagkakahilig sa pintuan ng kotse ko at humakbang palapit sa akin. I can already smell the his minty breath lingering in my nose as he breathe. Kumunot ang noo ko dahil halos maduling na ako sa lapit ng mga mukha niya sa akin.

"Gaanong kalapit pa, Lean?"

My brows owned each other, creating a deep scowl on my face. It's my way to cover the tension this man is always giving me. I softly pushed him away from me and he instantly stepped backwards. May nakakalokong ngisi na naman sa labi niya.

"I'm serious, Archer! You don't have to pay for me. Ganito na lang. Ibigay mo sa akin ang account number mo. I'll transfer the payment there."

Nag angat siya ng kilay. "You really want to repay me?" Tumango ako. "Bayaran mo ako sa ibang bagay."

Naglikha ng ilang linya sa noo ko ang sinabi niyang iyon. "Like what?"

"Have dinner with me. Tonight."

Hanggang ngayong nasa opisina na ako ay paulit-ulit pa rin sa isip ko ang paanyayang iyon ni Archer. He wants us to have dinner tonight. Hindi dapat ako pumayag pero... naunahan ako ng bibig ko bago pa ako makapagisip. Pumayag ako dahil... parang gusto ko rin. Hindi parang. Gusto ko talaga.

Inikot-ikot ko ang hawak na ballpen sa pagitan ng aking mga daliri. My eyes are looking at it but my mind seems like it's flying into a different dimension.

Kailangan ko limitahan ang sarili ko. Sa kabila ng kaalamang may epekto sa akin si Archer, mas lalo kong kailangan pagtibayan ang patakaran ko na kilalanin muna siya bago siya hayaang pumasok sa buhay ko. Dahil aminin ko man o hindi, sa ganoong kabilis na panahon, alam kong hindi malabong mahulog ako sa kanya.

Ilang katok mula sa labas ang pumukaw sa pagiisip ko. Sumungaw ang mukha ng sekretarya ko. Ngumiti ako sa kanya tanda ng puwede na siyang pumasok.

"Ma'am, there's a lunch delivery for you." she announced.

Bumaba ang tingin ko sa mga paper bag na bitbit niya. Umayos ako ng pagkakaupo at lito siyang tiningnan.

"I didn't order for lunch, Mae."

Nagkitbit balikat siya sa akin bago ipinatonh ang mga pagkain sa ibabaw ng mesa ko. "Baka po galing sa Daddy niyo, Ma'am?"

Kay Daddy? I don't think so. Kung siya nga ay halos wala na rin oras para sa pananghalian, ang padalhan pa kaya ako?

Pero kung hindi si Daddy... sino nga?

"Hayaan mo na. Ilagay mo na lang diyan sa ibabaw. Kumain ka na ba? Pagsaluhan natin ito. Mukha namang madami."

Umiling siya at ngumiti. "Hindi na, Ma'am. Kakatapos ko lang rin naman po kumain."

"Ikaw ang bahala."

Pagkalabas niya ng opisina ay saktong tumunog naman ang cellphone ko. Inabot ko ito sa pagaakalang si Daddy.

I can feel the sudden fast thud of my heart through the sight of his name. Along with it was a short message that put a smile on my face.

Archer Ravena:

Don't skip your lunch, Lean. I'll see you tonight.

Lean... I think it's my favorite nickname of mine now.

I giggled at my craziness.

Ako:

See you.

Time flies so fast. Hindi ko na namalayan, ala-sais na pala at oras na para sa pagkikita namin ni Archer. I have to accept that I was waiting for this time to arrive. Nasasabik ako, iyon ang totoo.

Zoe Leandra, may I remind you that this is not the part where romance starts! Palibhasa ay ngayon mo lang naramdaman iyan kaya para kang highschool kung umasta.

I inhaled and let the calmness flows through my veins. Ito ang unang beses na pumayag akong lumabas kasama ang isang lalaki kaya wala talaga akong ideya sa dapat kong maramdaman.

Pagkatapos ayusin ang sarili ay bumaba na ako ng lobby. Sa malayo pa lang ay tanaw ko na si Archer na nakatayo sa tabi ng glass wall habang may kausap sa cellphone. He has his serious demeanor back. Furrowed brows and piercing eyes. It's the same expression I remember he had the first time I saw him in the Megaworld.

"Good evening, Miss Monterro." an employee greeted me as I marched towards Archer.

I smiled at her. "Good evening."

Ilang metro lang at huminto na ako sa gilid ni Archer. He must've felt my presence when he looked beside him and met my eyes.

"I'll call you tomorrow, Mr. Legaspi." he said without pulling his gaze from me and dropped his phone down. A sexy smirk etched on his lips. "Let's go?"

Tumango at matipid na ngumiti. "Sure."

Napalunok ako nang maramdaman ko ang kamay niya sa maliit na bahagi ng likod ko habang papaalis kami ng lobby. Most of my employees are looking at us like it's strange to see me with a man. Well, it is.

We both decided to use his car. Pangalawang beses ko pa lang nakakasakay sa kotse niya pero nagugustuhan ko na kaagad ang pakiramdam. Parang normal lang. Parang gustong-gusto ko ulitin.

"Pagkatapos nito, bayad na ako sa'yo..." sabi ko nang nagumpisa nang umandar ang sasakyan.

Mula sa pagkakatitig sa daan, nakita ko sa gilid ng mga mata ko ang pagkakatuon ng pansin niya sa akin.

"Says who?"

Bumaling ako sa kanya, kunot ang noo. His eyes were now fixed on the road but he's taking quick glances at me. "We have a deal, Archer."

"I know. And that deal lasts for a long time."

"What?"

The car halted due to traffic lights. Hindi iyon naging dahilan para alisin ko ang pagkakatitig sa kanya. Archer breathed a sigh as he rested his hands on the steering wheel and anchored his intimidating eyes on me.

"I want to have more dinners with you, Lean. More interactions and anything that will make me see you often..." he uttered. "I know this is too fast but hell... I'm already sure about it."

"What do you mean? S-Sure about what?" hindi kumukurap na tanong ko, ang tahip ng puso ay walang kasingbilis.

Nagiwas siya ng tinging sa akin at inihilig ang ulo sa sandalan. He closed his eyes for a moment. When he unlocked it and stared at me, it's as if my heart was already sitting on my throat.

"I like you, Lean. And I've never been this f*****g sure all my life."