May message ulit si Raiden paggising namin kinaumagahan pero hindi ako nag-reply. Baka kasi iniisip niya na ayos na kami, kaya panay naman ang text niya.
Nakaligo na ang mga bata bago pa kami bumaba upang makapag-almusal. Sa garden katabi ng pool kami kumain, total wala naman akong pasok sa work. Hindi ko lang alam sa mga kapatid ko kung papasok sila o dito sila sa bahay mag-work.
Maaga pa lang pero maingay na ang buong kabahayan dahil sa tatlong anak ko. Buhay na buhay ang bahay na ilang taong hindi natirhan. It feels home. Iyong emptiness sa aking puso dahil sa pangungulila kay Uno ay napunan na.
Naiiyak ako sa kasiyahan pero natawa ako nang makita ko ang itsura ng mga kapatid ko.
Nakangiwi sina Kuya dahil tumitili ang mga bata. Natawa na lang kami.
"Sasakit naman ang mga lalam
