(W A R N I N G : T Y P O A N D E R R O R S A H E A D ! ! ! ! ! ! ! ! E N J O Y R E A D I N G ! ! ! ! ! ! ! ! ! )
CHAPTER 17: XIEN’S SENTIMENTS
BLAIRE’S P. O. V.
Mugto na ang mata ko sa kakaiyak. Ang sakit talaga kapag alam mo na ang totoo pero nagpapakatanga ka pa rin. Pero wala nang mas sasakit sa taong niloko ka at pinapaamin mo siya pero nagdedeny pa rin kahit may ebidensya na.
Tapos pag wala na siyang lusot eh diyan pa aamin.
Nakakabuwisit talaga. Ring nang ring ang phone ko at tambak ng mga mensahe at tawag galing sa gagong manloloko.
With the same content of asking apologies but in thousand different ways. Such a lame!
Napunta ang atensyon ko sa pinto dahil may kumatok
"Anak, ang Mamá mo ito. Okay ka lang ba? Umiiyak ka pa rin ba? Nag-aalala na ako dahil kanina
