AYVEE’S POV:
Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at medyo malabo pa ang paningin ko. Pakiramdam ko ay buong katawan ko ang masasakit at ganoon din ang ulo ko. Huminga ako ng malalim at muli kong ipinikit ang mga mata ko. Marahan ulit akong nagmulat at tumambad sa’kin ang puting kisame. Inilibot ko ang paningin ko at napagtanto ko na nasa isang ospital ako. Inalala ko ang nangyari sa’kin at nakaramdam ako ng matinding kaba sa aking dibdib.
Hindi, hindi maaari ito. Hindi puwedeng mawala ang anak ko. Ang tagal naming hinintay na magkaroon ng anak tapos sa ganito lang siya kukunin sa amin. Hindi ko man lang nalaman na buntis na pala ako dahil nasanay na rin naman ako na sa tuwing madedelay ako ay alam kong hanggang doon lang ‘yon at paaasahin lang pala ako.
Marahan akong tumayo sa k
