"Let me go, Valjerome," ani ko sa pinalamig na boses.
Hindi naman siya kumibo at nanatiling nakapulot ang kanyang braso sa tuhod ko.
"Please..." he murmured.
I laughed sarcastically and glanced up to surpress my tears. "Don't you think it's unfair?" I uttered.
"Alam ko," namamaos na tugon niya. "But I am still hoping that you'll give a chance."
"Tingin mo ba ay napakadali niyon? Tingin mo ba ay kaya kong palapitin ang anak ko sa taong gustong pumatay sa kanya noon?" Hindi ko naiwasan na ilabas ang hinanakit ko.
I felt his embrace tightened. "I will not hurt him. I just want to hold him, Jazzie." Slowly, he moved his head and looked up at me.
Namumula ang kanyang mga mata na tila gusto pang kumawala ng mga luha niya. Inaamin ko, mayroon sa loob ko na nagugulat sa inaasta niya ngayon.
