Malungkot akong nakatingin sa aking anak. Tahimik siyang sumususo sa akin. Walang kaalam alam na hindi na kami magkakasama araw araw. Pinigilan ko ang hikbi ko at pinagdikit na lamang ang noo naming dalawa.
"Mamimiss kita..." umiiyak na bulong ko sa kaniya. "I'm sorry... I'm sorry kung duwag si Mama," I sobbed.
Parang pinupunit ang puso ko. Ang hapdi hapdi at ang sakit sakit. Hindi ko talaga kaya pero ayokong dumating sa point na hindi ko na talaga siya makikita at malalapitan. Ayaw kong mangyari 'yon.
"Malapit na tayo, Ate..." mahina at malungkot na saad ni Ophelia sa aking tabi.
Narinig ko ang maingay na pagsinghap ni Inay bago ang kaniyang hikbi. "Diyos ko po," dinig kong saad niya.
Mas lalong lumakas ang iyak ko. Paulit ulit kong sinasabi sa isip ko na sana tumigil ang oras kah
