AHUNAZ POLAT LAZEN:
2 AY SONRA:
Kasıklarıma giren ani sancıyla gözlerimi açtım. Her yer karanlıktı, daha sabah bile olmamıştı. Tekrar giren sancıyla yanımda uyuyan Kılıç'a baktım.
Çatlak çıkan sesimle "Kılıç." Diye mırıldandım. O kadar sessiz söylememe rağmen Kılıç anında gözlerini aralayıp uyandı.
"Güzelim." Derken yerinden doğrulup üstten bir bakış attı bana. Kasıklarıma giren sancılardan sebep yüzümü buruşturup kendimi sıktım. "Sancım var." dedim. Bu aralar zaten ara ara sancılarım vardı ama bu hepsinden çok çok farklıydı. Öyle çok canım yanıyordu ki, ağrıdan ağlamamak için dişimi sıkıyordum.
"Sancı?" dedi afallamış bir şekilde, daha sonra anlayarak hızla yerinden kalkıp odanın ışığını açarken dolaptan da kendine kıyafetlerini çıkarıp bir yandan da endişeli bir hâlde "sakin ol, zat
