Arabada giderken ağlama krizine giriyor, sürekli durması için ona yakarıyordum. Resmen Per perişan olmuştum ancak bana ne olduğu umurunda bile değildi. Arada tepesi çok atarsa elinin tersiyle vuruyordu, bu daha çok içime sinmeme sebep oluyordu.
İlk çıktığım görücü usulü buluşma olan Alkan’ın bana yaşattıkları ve o günden oluşan travmamı devasa boyutlara getirdiğinde Timur arabayı ani şekilde döndürmeye, yön değiştirmeye ve hızlanmaya başladı.
Son bir umut diyerek hevesle arkamı dönüp yola baktığımda şevkle fısıldadım.
“Atlas…” Oradaydı! Hemen arkamızdaydı.
“Sana onun adını bir daha anmayacaksın diyorum!” Saçlarımı köklerinden yakaladığı gibi kafam geriye yatacak şekilde çektiğinde canım çok yanıyordu.
“Ta-tamam!” Diyebildim sadece. Şu an için onu kızdırmak istediğim son şey bile olama
