”Boran…” diye yakındım. “Hadi. Düş önüme” diye gözleriyle işaret etti. Önüme gelen saçlarımı geriye ittirip onun önünden ilerledim, o da bir adım gerimdeydi.
Aşağıda ortalık toparlanmış, bahçe sedirlerinde oturuyordu herkes. Gözlerimi kaçırdım, Yaren’i görürsem duramayacaktım çünkü. Yaptığı şey gayet açıktı, ben onu ortaya çıkarmazsam ben de Gülnihal değildim.
İşte o zaman Büyük hala görecekti gününü, Yaren bu işten bir daha da sıyrılamazdı.
“Oğlum nereye?” Diyen kayınvalidem oldu. “Köyde ki konağa gidiyoruz, bir süre orada kalacağız” dedi Boran otoriter bir tonla. Annesi ayaklanıp yanımıza geldi hemen, “Şirkette işler vardır Boran” diye Babası Adem Bey konuştu.
“Berzan bakacak baba. Bir hafta yokluğumda da bir şey olmaz!” Diye hemen cevabını verdi.
“İmzalar var…” diye sürdüren b
