Titrek çıkan sesimle "Se... Sen." Dedim. Konuşamıyordum, boğazım düğümlenmişti.
Arkasından çıkıp Aras'ın tam yanında durduğunda, "Evet ben." dedi. Yüzü değişmiş ama sesi aynıydı. Aynıydı ama değişmişti.
Değişmiş. Evet tamamen değişmişti.
"Ölmüştün." dedim, kollarımın arasında ölü bedeni gözümün önüne tekrar tekrar geldi. Emindim öldüğüne, Aras cenaze işlemlerini halletmişti. Cenazesi bile olmuştu, mezarı vardı ya mezarı.
Ben o bir ay her gün olmasa da sık sık mezarına gidip saatlerce ağlamıştım. Her yılda o gün mezarına mutlaka giderdim.
Ben onu kaybetmiştim. Bu kişi kesinlikle Suna falan değildi. Halisilasyon falan görüyordum. Yok olamazdı. Gözlerimi kaç defa açıp açıp kapattım. Ama oydu. Tam karşımda, salonun girişin de ikisi de yan yana duruyordu.
"Ölmedim." dedi bir kaç dakika
