ASMİN ÇELEBİ:
Aşağıya indiğimiz de misafirler salona çoktan geçmişti. Ben üstümü giyinene kadar Ezman odada beklemişti. Ben o önden gider diye beklemiştim ama o beni bekleyerek birlikte odadan çıkmamızı sağlamıştı. Yine de yüzüne bakmıyordum, o ise konuşmuyordu. İkimizde sus pustuk.
Ben ona iki gün vermiştim, ve seçeneklerimde çok açıktı. Ya o geçmişini silip süpürüp atacaktı ya da beni unutacaktı. Bu kadar yıl susturulduğum yetmişti. O zamanlar susuyordum, çünkü küçüktüm, aklım ermiyordu anam babam ne yaparsa kendimce doğru buluyordum. Ama büyüdükçe aklım olanları algıladıkça karşı çıkmıştım fakat elime bir şey geçmemişti, anam yine susturmuştu. Yine susturulmuştum yani.
Fakat Ezman’a karşı bir kez susarsam hep susmak zorunda kalırdım, bunu hissediyordum. Ondan sebep susmayacak kend
