DEVA:
"Abi lütfen" Dedim. "Tartışmayalım artık"
Tartışacak ne gücüm vardı ne de halim.
Hiç beklemediği bir anda sorusu karşısında olduğum yerde buz kestim "Hamile misin?"
"N-ne?" Diye yerimde buz kestim. "Ne diyorsun abi sen?"
Gözlerini öfkeli bir halde kapatıp açan abim "Duydun ne dediğimi. Cevap bekliyorum, ne bu acele evlenelim, evlenelim. Bir cevap arıyorum? Bu adam ne yaptı da senin aklına girdi? Aklımı yitireceğim ben"
"Kendi kendine kuruyorsun, ben seviyorum. Cihad'da beni seviyor beklemenin bir manası yok. Altında birşey aramana da gerek yok abi." Diye bu söylediğine karşın kızgınlıkla yanıtladım.
Aklının allak bullak olmasını anlayabiliyordum ama bu itham çok ağırdı. Titreyen bedenim ile "Sakın bir daha duymayayım saçma sapan şeyler. Kendi kendine kuruyorsun yalnızca"
