ZİŞAN ADAR:
Dudaklarım titreyerek aralandı ama sesim çıkmadı. İçimdeki fırtına, boğazıma düğümlenen düğümden öteye geçemedi. Canpolat’ın gözleri üzerimdeydi; o gözlerde hem hesap sorma vardı hem de kaçışı olmayan bir hüküm.
“Cevap ver,” dedi, sesini kısarak. Bu kısılmışlık, bağırsaydı duyacağım korkudan daha derindi.
Ben sustum. Suskunluğum ona meydan okumak mıydı, yoksa korkunun bana yaptığı bir kilitlenme mi… kendim bile bilmiyordum.
Kaçsam? Nereye… Bu avlunun duvarlarını aşıp gidecek gücüm var mı? Hayır. Onun adı bile zincir, nefesi bile kelepçe…
Canpolat bir adım daha attı. Omzunun gölgesi üzerime düştü. “Benimle oyun oynama, Zişan. Ben aradım, mesaj attım, cevap vermedin. Bunu bana kim yapabilir?”
Gözlerimi yere indirdim. O an babamın, annemin, hatta ağabeyimin yüzleri gözümde
