"Hiçbir şey olmayacak diyemem," dediğinde iç çektim. Bunu biliyordum. "Ama altından kalkılamayacak bir durum yok, sen kendini üzme yeter."
O öyle olmuyordu işte! İçim içimi yiyordu, bunlar hep senin yüzünden oldu Mavi diyordu bir tarafım. Lanetli miydim, uğursuz muydum? Neden böyle oluyordu?
Elleri saçlarımı okşarken, "Ağlama," diye fısıldadı.
"Nasıl ağlamayayım Afran?" Sesim hıçkırıklarım yüzünden boğuk çıkıyordu. "Bunların sorumlusu benim!"
Yüzüm göğsünden kalktığında buğulu bakışlarımın önünde çatık mavileri belirdi.
"Saçmalama!" dediğinde göz yaşlarımı siliyordu. "Sen hiçbir şeyin sorumlusu falan değilsin."
"O adam," dediğimde dudaklarımı ısırdım. "O Mert'in babası."
"Biliyorum." Kendinden emin mavilerine bakarken bakışlarımı kaçırdım. Biliyordu ve senin suçun yok mu diyordu.
