Yerimde ona doğru sandalyeyle dönüp sakince karşısına geçtim ve beni inceleyen gözlerine bakmayı sürdürdüm. Beni anlamaya çalışan bir ifade ile bakıyor, sanki bakışları içime işliyordu. Onda kendimi bulmak istemem normal miydi, neden bu kadar bakışlarında tutuklu kalmak istiyordum, neden onun bana hissettirdikleri bu kadar güzel olmak zorundaydı ki? Soğuk kanlı olmaya karar vererek sonunda konuşmak için bir nefes aldım.
"Beni mi izliyorsun?"
"Ne dedi o pislik sana da burada oturmuş beni araştırıyorsun?" Bunu sorması aramızda bazı şeylerin konuşulacağının habercisi gibiydi. Kontrollü olmaya karar verdim, en doğrusu buydu.
"Önemli mi?"
"Benim için değil, ayrıca sana söyledim ben yalan konuşmam ama sen ısrarla kurcalıyorsun ve gelip bana sormuyorsun unutmadan her defasında buna pişman olu
