Asmin, şimdi sessiz ve uslu bir kuz olmuş tekne ile Altan'ın arasında bir kafeste duruyordu ama daralmıyordu, boğulmuyordu ve sıkılmıyordu. Sadece dokunuşlarına acemice karşılık veriyordu. Altan sonunda dudaklarını bırakıp kulağına doğru eğildi. Kulağının yumuşaklığını emdi ardından "Seni çok istiyorum..." diye fısıldadı.
Kulağından uzaklaşıp denize dönmüş gözleriyle cüretkâr bir biçimde Asmin'in gözlerine bakıyordu ve o gözler davetkâr bir biçimde yüzünün her köşesini inceliyordu. Bu duygu Asmin'in daha önce hiç hissetmediği bir duyguydu. Bedeni onu kendine seçmişti. Peki ya kalbi? İşte emin olamıyordu, sevemediği bir adamla beraber olmaya adım atarken hem kendine hem de ona haksızlık etmiş sayılır mıydı?
Sonunda kendini suyun içine bilinçli daldırdırıp kıskacından kurtulduğunda birkaç
