Possessive Lyricko Mendez (Complete Series #2)

SIMULA 2

Napaupo nalang sya sa isang tabi at ngumiti ng malungkot. Ano pa ba aasahan nya? Kahit anong gawin nya hindi dadating ang taong yun. At kahit anong gawin nya, hindi sya mamahalin ng taong yun. Huminga sya ng malalim at tinanggal ang toga nya at sinoli nalang sa isang room. Mas okay ng hindi sya umattend ng graduation, wala din naman sa kanya mag sasabit.  Maiinggit lang sya sa mga kapwa estudyante nya kasama ang mga magulang nito at proud na proud.

Pumunta nalang sya sa isang lugar kung nasan ang mommy nya. Umupo sya dito habang suot suot ang kanyang uniform. Dala dala nya ang kanyang apat na medal sa kamay nya. "Mommy!" nakangiting saad nya. "Look, Magna c*m Laude ako tapos yung tatlo naman mommy sa badminton, tapos ang isa naman po best leader at yung isa po ay best Volunteer!" masayang sabi nya. "Sayang mommy, wala ka dito! Siguro kung nandito ka kaw mag sasabit ng medalya sakin!" she smiled. "Tapos mag cecelebrate tayo, mag didinner tayo kahit tayong dalawa lang!" 

Huminga sya ng malalim. "Alam mo ba mommy, nag sisimula na silang mag lakad kasama ang mommy at daddy nila. Gusto ko sana mag lakad mommy kaso wala akong kasama. Naiinggit ako mommy." she smiled. "Mommy ba't kasi ang aga mo kong iniwan, edi sana sobrang saya ko ngayon." she said. 

Unti unti nanaman tumulo ang luha nya. "Nakakainis!" natawa sya sa sarili nya. "Gusto ko talagang makasama na kayo kaso nangako ako. Ayoko pa naman sumisira ng pangako." she laughed like a crazy. "Makukuha ko na nga pala ang pera ko kasi diba? Naka lagay sa last will na ibibigay sakin ang pera mo pag nakapag tapos na ko." Huminga sya ng malalim at tumingin sa puntod ng ina nya. "Mommy, lalayo na muna ako. Siguro matatagalan bago kitang dalawin, pero mommy nag sasawa na ko sa ganitong buhay. Pero iingatan ko po sarili ko, wag kayong mag aalala."

Pinikit nya ang mata nya at nag simulang kumanta.

  Crowded hallways are the loneliest places

For outcasts and rebels

Or anyone who just dares to be different

And you've been trying for so long

To find out where your place is

But in their narrow minds

There's no room for anyone who dares to do something different

Oh, but listen for a minute 

  Trust the one

Who's been where you are wishing all it was

Was sticks and stones

Those words cut deep but they don't mean you're all alone

And you're not invisible

Hear me out,

There's so much more to life than what you're feeling now

Someday you'll look back on all these days

And all this pain is gonna be invisible

Oh, invisible  

Naramaman na nya ang mainit na likod sa kanyang mga pisnge na galing sa kanyang mga mata. Hindi nya mapigilan umiyak, hindi nya mapigilan. Napapagod na sya, pero kailangan nyang mabuhay. Kailangan nya mag pakatatag. Dahil eto ginawa sa kanya ng mommy nya upang bigyan sya ng kumpletong pamilya. Kahit sinasaktan ng daddy nya ang mommy nya ay hindi ito umalis sa puder ng daddy nya dahil mahal na mahal nya ko.

Wala syang alam kung ano ang dahilan kung bakit ganon ang daddy nya sa kanila. Dumating si Marine sa buhay nila when she's five years old. Mataray agad ito sa kanya, she tried to talk her and played with her, but she always pushed her. 

Her dad, her half sister and her first love. They are always pushed her, they are always feel that she's unloved. 

Halos ilang oras na sya nandon at naka iglip na sya. Tumayo na sya upang umuwi. 

Nang makarating sya sa bahay nila ay nakarinig sya ng mga mahihinang tawa. Tumingin sya don and she saw her father and half sister. They are laughing. 

He said, that he's busy. Pero nandito sya kasama nag anak nya at nanonood. Kahit kailan hindi ngumiti o tumawa ang ama nya sa harapan nya tulad ng nakikita nya ngayon kasama ang kapatid nya. Kahit kailan hindi sya nito tinawag sa pangalan nya o tinawag na anak. Kahit kailan hindi nya naramdaman ang isang yakap na ama. 

"Sabi mo busy ka? Kaya di ka nakapunta sa graduation ko."

Hawak hawak nya ang apat na medal sa kamay nya. Napatingin ito sa kanya at kinagat nya ang ilalim ng labi nya. Kahit ngayon lang, gusto nya ilabas lahat ng sakit na nararamdaman nya.

"Can't you see? We're busy?" Marine said.

"Dad, mas mahalaga ba 'to kesa sa graduatio ko? G-ginawa ko lahat para maging proud ka." hindi nya pinansin si Marine na umiirap sa kanya.

"Marine is righ---"

"BUT THIS IS MY GRADUATION DAD!" Madiin na sigaw nya. "HINDI AKO UMATTEND NG GRADUATION KO DAHIL HINDI KA DUMATING!" Nanginginig ang buong katawan nya sa galit at sakit.

"Kailangan ba nandon ak--"

"OFCOURSE BECAUSE YOU'RE MY FATHER!" putol nya agad dito.

Nagulat ito sa sinabi nya. "B-but you always act you're not my father, daddy. W-why?" 

Umiwas lang ito ng tingin sa kanya. "N-naiinggit ako kay Marine, naiinggit ako sa mga taong nakikita ko kasama ang pamilya nila na masaya, h-habang ako." turo nya sa sarili nya. "H-habang ako nananalangin na sana mag karoon ka ng pake sakin. Hinihintay ko daddy, h-hinihintay kong tawagin nyo kong anak kahit isang beses lang, h-hinhintay kong kausapin nyo ko, hnihintay kong sabihin nyo na proud kayo sakin daddy. H-hinihintay kong sabihin nyo na mahal n'yo ko." biglang bumuhos ang luha nya. "P-pero kahit anong gawin ko hindi nyo sakin maipakita e. Hindi kayo ngumingiti sa harapan ko at tumatawa. B-bakit daddy?"

"Dad, bakit di nalang natin sabihin sa kanya ang totoo?"

Napatingin sya sa dalawa at kumunot ang noo nya. Patuloy parin ang pag landas ng kanyang mga luha habang nakatingin sa dalawa.

"N-No, Mari---"

"No, dad! Look, wala syang utang na loob! Feeling nya anak mo talaga sya pero hindi naman!"

Yun ang pag wala sa kanya ng lakas, unti unti syang natulos sa kinatatayuan nya sa nalaman nya. Kaya pala, kaya pala hindi sya kayang mahalin ng daddy nya, kaya pala hindi sya magawang pansinin nito, kaya pala. 

Natawa nalang sya habang umiiyak. Hindi na nya kailangan tanungin 'to kung totoo dahil halata naman dito na totoo talaga ang sinasabi ni Marine. "N-now, I know. A-ang lahat ng tanong ko, n-nasagot din." hirap na hirap nyang sabi. 

Tumalikod sya dito at mabilis na dumiretso sa hagdan. "Bakit dyan ka pupunta? Lumayas ka na dito, wala ka naman puwang dito." 

Hindi sya sumagot dito at patuloy lang sya sa pag akyat sa hagdan. Nang hihina ang buong katawan nya. Today is her graduation day, this is the best give ever, the wonderful gift. 

Hindi man nya alam ang istorya kung pano syang hindi naging anak ng daddy nya, wala na syang pakielam. Aalis sya dito kahit di nila sabihin dahil alam naman nya ang dapat nyang gawin.

Her mom was cried because of him, my mom was hurt because of him, my mom is gone. Namatay ang mommy nya sa sakit sa puso, sa araw araw na binigay nyang sakit ng daddy nya sa mommy nya, yun ang dahilan kung bakit namatay ang mommy nya. Pero sabi ng mommy nya wag magalit sa daddy nya dahil kasalanan nya din. Simula lumaki sya hindi man sya nag karoon ng family picture, when father's name, her dad is always missing. Lagi sya naiinggit sa mga kaklase nya na masasaya habang kasama ang buong pamilya.

Kasalanan nya ba kasi di nya ko tunay na anak? Yun ba ang kasalanan ni mommy? Then sino daddy  nya kung ganon? Bakit di man sya hinanap? Bakit ganito buhay nya? Bat ang daming nawawala sa kanya.

Siguro nga ang buhay nya hindi para dito. 

Mabilis nyang sinilid ang gamit nya sa kanyang maleta, wala na syang pakielam sa mga natirang gamit. Basta ang gusto nya lang ay makaalis sa lugar na 'to. Ayaw man nya dahil marami silang memories ng mommy nya pero wala syang lugar dito. She's not Angeles, she's not belong this house.

Dala dala nya ang isang maleta at isang box na kung san nag lalaman lahat ng sulat nya para sa daddy nya. Kung gaano nya to kamahal, kung gaano nya to pinapahalagahan. Balak nya sana 'to ibigay kaso wag nalang. Dahil hindi naman sya totoong anak nito.

Suot suot nya parin ang uniform nya habang bumaba sya ng hagdan. Patuloy parin ang pag tulo ng luha nya, huminto sya sa dalawa at tipid na ngumiti. "Salamat sa pag papatira sakin dito."

Mabilis syang umalis sa harapan ng dalawa, nakasalubong nya ang yaya nya na nag alaga sa kanya mula bata pa sya.Ngumiti sya dito at iniwas nya ang tingin nya dito.

Mag lalakad na sana sya palabas ng bigla itong nag salita. "Gusto mo ba marinig ang tunay na kwento?" 

Napatingin sya dito at ngumiti lang. "Useless, i don't need that story." malamig na sabi nya.

Dumiretso na sya sa pag lalakad palabas ng bahay na yon. Tumingin sya sa katabing bahay nila kung san nakatira ang lalakeng laging nasa tabi nya noon, ang lalakeng kinakapitan nya, ang lalakeng mahal nya.

Rinig nya sa pwesto nya ang malakas na tugtog na nang gagaling don. He's happy with this day, while her. She's Alone and hurt. 

Mabilis nyang nilabas ang cellphone upang itext si Lyricko, kahit walang kasiguraduhan. Huli na 'to. Hulit na 'to. Pag sinabi nya ulit sakin yung sinabi nya noon, gagawin ko na. Hindi na ko muli mag papakita sa kanya. 

'Lyricko, I need you.'

Hindi nya alam kung lalabas 'to pero umaasa sya. Iniwan nya saglit ang maleta nya sa gilid at binuhat n'ya yung box na dala nya. Pumunta sya sa harapan ng gate nito at sumandal. Nilabas nya ulit ang cellphone nya at tnext ito.

"I will wait you."

Halos mag hahating gabi na ay hindi parin ito lumabas. Huminga sya ng malalim may mga lumalabas na ng mga tao na i think relatives nya. Ngumi ngiti ito sakin hanggang sa wala ng natirang sasakyan sa harapan ng gate nito.

Inabot sya ng alas dos kakahintay pero hindi ito lumabas. 

Nilabas nya ulit ang cellphone nya at ni text nya ito. "Tulog ka na ba?"

Halos limang oras na sya nag hihintay dito. Pinanood nya ang cellphone nya hanggang sa namatay ito. Huminga sya ng maluwag, hindi nga siguro ito lalabas.

Tumayo na sya ng maayos at akmang aalis ay narinig nya agad ang pag bukas ng pinto ng gate. Napatingin sya don at nakita nya si Lyricko na nakakunot ang noo. "Are you still here?" napatango lang sya dito.

"What are you doing here?"

Inabot nya ang box na hawak nya at napakunot ang noo nito sa kanya. "You know i dont accept any gifts from you." ngumiti sya lang sya ng malungkot. "Why are you here? Wala ka bang importanteng sasabihin? Kung wala, umuwi ka na at matutulog na ko." ngumiti lang sya ng mapait dito. 

"T-this is not gift and this is not for you." nauutal na sabi nya.

"Then what?" Umiwas lang sya ng tingin dito. Hindi sya makapag salita sa harapan nito. Unti unti tumulo ang luha sa kanyang mga mata at mabilis nyang pinunasan 'yun. "Kung mag papaawa ka lang umalis ka na dito." 

"K-kailangan kita." pagak na sabi nya.

"Ayoko na kitang makita pa. Ayoko na kitang makausap pa. Pakiusap, mag laho ka nalang." 

Tuloy tuloy bumagsak ang mga luha nya. Hindi sya tumango o sumagot. "Umalis ka na at wag na wag ka ng mag papakita pa."

Huminga sya ng malalim at nag salita. "S-sige." Napahinto ito saglit. "H-hinding hindi na ko mag papakita sa'yo, hinding hindi na ko mag paparamdam sayo." ngumiti sya habang tumutulo ang luha nya. "M-mawawala na ko kaya ng gusto mo.... K-kung sakali man mag kita tayo? M-mang papanggap a-ako na hindi kita kilala at gagawin ko lahat para makaiwas sa'yo." she smiled again. "I-im sorry sa lahat ng ginawa ko.  I-I just want to see you and give this box to you."

Binaba nya ang box sa baba at tumalikod na. Wasak na wasak ang puso nya, hindi nya alam kung pano mag sisimula. May pera ngang iniwan sa kanya ang mommy nya, pero di nya alam kung pano gagawin don? Pero ang una nyang gagawin at lumayo sa lugar na 'to. Malayo sa lahat ng taong nanakit sa kanya.

Pumunta sya sa isang bus station at sumakay ng byaheng pa Nueva Ecija, di man gaano kalayuan pero alam nyang walang makakakilala sa kanya. This place is province, dito na sya mag lalagi. 

~