Saddest Farewell

Chapter 4

Yessa Jaycee

I have a habit of spending my entire time here in the playground until it get darks, dito kasi sa playground ay walang tao na bumibista, siguro dahil sa luma na ang palaruan na ito at may bago nang playground dito sa lugar, sa lugar na ito ay malaya akong ilabas lahat ng luhang pinipigilan ko, dito ko mailalabas ang lahat ng sama ng loob ko.

At dito... malaya akong nakakakanta, malaya akong pakinggan ang sarili kong kumakanta, marami akong mga alaala dito sa playground na ito, kapag tinitignan ko ang mga lumang swings ay nakikita ko ang batang ako na nakasuot ng pambatang bestida habang may hawak na teddy bear, tumatawa ako habang nagduduyan, sa likuran ko naman ay si Mama na nakangiti akong pinagmamasdan habang magkayakap sila ni Papa, this playground have sentimental value to me. How I wish the past would drift to the present, but it will never happen.

Basta kapag natatapos na ang klase ay dito ako tumatambay, ayoko sa bahay dahil mag-isa na naman lang ako kapag doon agad ako uuwi, alam kong hindi ko madadatnan si Papa sa bahay dahil abala siya sa pagpapalago ng kanyang negosyong nalugi noon, sigurado akong hindi na naman iyon makakauwi ngayon o makakauwi nga pero madaling-araw naman, minsan na rin siyang nagdala ng babae sa bahay... and it was not my Mom, of course it wasn't, Mom's dead due to a congenital heart disease na hindi naagapan.

And the same thing is going to happen to me.

Sa bawat pagtulo ng luha ko ay ang paggaan naman ng mabigat kong damdamin, I've been carrying all my burdens alone... how I wish that with one single tear, my brokenheart will be fixed, how I wish my tears will heal my wounds, how I wish that my tears will set me free. How I wish my tears could make a miracle.

"H-Hi..." I realized na napatunganga na pala ako habang nakatingin sa maamong mukha ng lalake. May manipis siya't pinkish na labi, matangos at maliit na ilong, singkit na matang seryoso, magandang kilay, at medyo mahabang buhok na umaabot hanggang baba ng noo niya.

It was clearly the guy from yesterday, nanlaki ang mga mata ko, I have no escape now since he is looking intently at me unlike yesterday-parang tulala kaya nakatakas ako, napalunok ako.

Lumapit siya sa akin, I tried to stand up from where I was seated but I suddenly fell when my heart begun to skip beats, I felt my face become paler than its' usual pale color, napahawak ako sa masikip kong dibdib, I forgot my inhaler... damn asthma attacks, I tried to gasp for air but couldn't, I can't...

Breath...

Suddenly, dots of black invaded my sight until total darkness came into view, ramdam ko ang pagsakit ng dibdib ko kasabay ng pagkawala ko ng malay kasama ang estranghero kahapon.