I was rushing out of the building. Ilang mata ang nagtatakang nakatingin sa akin. Kahit isa sa kanila ay hindi ko sinulyapan. What I wanted to do now is to get out of this place at this instant.
Funny how it feels like a deja vu. Ganito rin ito noon. The last time na umiiyak ako palabas ng lugar na ito was already years ago. Sino ba naman ang makapagsasabi na mas malala pa roon ang mangyayari ngayon? Mas masakit at mas matindi pa sa lahat. It almost makes me want to kill myself so I won't feel the pain anymore.
Isang beses kong pinunasan ang sariling luha. Before I realized it, I'm already out of the building. Sa di-kalayuan ay napansin ko ang mga nakablack na lalaki. Nag-iwas ako ng tingin nang tumingin sila sa direksyon ko, hoping I could get a taxi right now.
Ang sakit na nararamdama
