Fragile Heart (Gapan Series #2)

Bakit ganito? Bakit ganito ang buhay ko? Ang gusto ko lang ay isang kumpletog pamilya. Gusto ko lang naman sumaya. Pero bakit ganito? Kahit anong gawin ko? Bakit parang wala pa rin? Hindi ko maramdaman ang pagmamahal nila sa akin. Ang gusto ko lang ay sumaya at makasama sila. Bakit pinagkakait nila sa akin ang ganitong kasiyahan? Mahal ko sila. Mahal na mahal ko sila. Pero bakit pinaparamdam nila sa akin na baliwala ako? Anong meron sa akin? Nakakasawa. Hindi pamilya ang turing sa akin ni Mommy at Daddy, dahil sa ilang taon na nakalipas? Hindi ko naramdaman ang pagmamahal nito sa akin. Sa buong buhay n'ya, para s'yang isang invisible sa bahay na dinadaan, daanan lang. Isang malapad ng isang mabigat na kamay ang tumama sa aking pisnge. Napangisi ako pero patuloy pa rin tumutulo ang luha ko. Tumutulo sa sobrang sakit, sa sama nang loob, sa hirap dahil kahit isang beses hindi man 'to nasiyahan sa kan'ya. Kahit ginawa n'ya ang lahat? Wala pa rin. Hindi 'to naging proud sa kan'ya. Sana lalaki ako. Para siguro proud sila sa akin no? Sobrang disappointed sila sa akin dahil hindi ako lalaki? Kasalanan ko bang pinanganak ako? "Napakawalang kwenta mong babae ka. Ang bobo mo pa!" napapikit ako. I am used to it. Pero bakit ba ang sakit pa rin? Bakit ang hirap hirap? Nakapapagod na. Sobrang pagod na ako. Pero ayoko sumuko, ayoko. Gusto ko pa mabuhay, sumasaya kasama sila na alam kong kahit kailan hindi mangyayari. "Dad, stop it." Napatingin ako sa kapatid ko. She's now doctor. Ako? Bumagsak sa entrance exam sa Med school kaya eto? Wala akong kwentang babae. Hindi ako, kung hindi babae. Walang wala akong kwenta para sa kanila at kahit isang beses hindi. man nagkaroon ng kwenta para sa kanila. I had a mental blocked. Anong gagawin ko? Sobrang na pre-pressured ako sa mga gusto nila. Hindi ko gusto 'to, hindi ko gustong maging doctor. Bakit pinipilit nila sa akin ang hindi ko gusto. "Lumubay ka, Aleah! Etong kapatid mo walang kwenta! Hindi ka nakapasa sa med school? Sinadya mo 'no? Oh, sadyang bobo ka lang?" huming ako ng malalim. Bobo, walang kwenta? Ano pa maririnig ko? Paulit ulit na lang lahat. "I had a mental block---" "Shut up! Bobo ka lang talaga!" ngumiti ako dito kahit tuloy tuloy bumubos ang luha ko, kahit sobrang sakit. "I am." Mahinang sagot ko. "You failed me! You always failed me!" tumango ako. Kailan ba sila naging proud sa akin? Kailan ba naging tama ako? Kahit nga mataas grades ko wala pa rin silang pakielam. Kahit isang beses hindi sila nagkaroon ng pakielam sa tulad ko. Para akong ibang tao, parang hindi ako kabilang sa pamilya na 'to. "Ano gusto mo? Maging isang teacher! Sobrang baba ng sahod do'n! Mabubuhay ka ba ng perang makukuha mo do'n!" sigaw pa nito sa akin at para bang walang pakielam kahit masaktan man n'ya ako. "Dad! You're too much." pigil ni Ate Aleah dito. "You always like that, dad. I did my best to make you proud---" "Best na tawag mo doon? Paano ako magiging proud kung walang wala ka pa sa nagagawa ng mga kapatid mo!" bumuhos lalo ang luha ko. "DAD!" sigaw ni Ate Aleah dito. Ang sakit ikumpara sa mga nararating ng kapatif ko. Alam ko namaj na walang wala pa ang nararating ko. Walang wala pa sa kanila, walang wala din ang pangarap ko sa pangarap nila. "I-I am sorry, then." nanginginig na sabi ko dito. Ayoko na. Ayoko na maging magaling. Ayoko na sumubok na maging best daugther. Ayoko na. Pagod na ko. Hindi ko na kaya pa. Kulong na kulong na ako sa lugar na 'to. Hindi ko na magawa ang gusto ko. Makipagkaibigan hindi ko magawa. Makipag-usap sa ibang tao, hindi ko din magawa dahil pinagbabawalan nila ako. Hinaharang nila lahat ng gusto ko, hindi ko magawang maging masaya, hindi ako naging masaya. Napapagod ako. Hindi ko na kaya pa. Kung nandito pa rin ako sa bahay na 'to? Hindi ko na magagawa ang gusto ko. Parang wala naman din akong pamilya. Tulugan lang naman ang meron ako dito. "Nakakahiya ka! Pinag-uusapan ka ng mga kaibigan ko." huminga ako ng malalim at pinunasan ang luha ko. Hindi ko magawang sumagot sa kanila. Hindi ko magawang magsalita para man lang ipagtanggol ang sarili ko. Sobrang sama ng loob ko sa kanila. Nanginginig ang kabi ko at parang may bukol na nakaharang sa lalamunan ko at hindi ko magawa magsalita. Ayoko na. "Umakyat ka at mag-aral!" sigaw pa nito sa akin. Mabilis ko silang nilampasan at umakyat sa taas kung nasaan ang kwarto ko. Sa pagpasok ko ay mabilis akong napaupo sa sahig. Nanginginig ang balikat ko at humagulgol. Wala akong ginawa kung hindi umiyak ng umiyak. Eto lang naman ang ginagawa ko gabi gabi. Ito lang naman ang nagpapagaan sa akin, ang kakaiyak ko sa gabi. Dito gumagaan ang pakiramdam ko kahit papaano. Aalis ako. Hindi na ako babalik pa dito. Hindi ko na kaya pang tumira sa lugar na 'to. Pinikit ko ang aking mga mata. Desidido na ako. Dito sa lugar na 'to? Hindi ko naramdaman na naging masaya ako, hindi ko naramdaman na may pamilya ako. Kinuha ko ang isang malaking maleta ko. Sinimulan ko ilagay ang mga damit ko sa maleta. Hindi ko alam anong buhay ang naghihintay sa akin pero gagawin ko lahat. Gagawin ko 'to para mabuhay ang sarili ko, para maging masaya ako. Hinihintay ko lang matulog ang lahat para makaalis ako. Kumuha ako ng isang leggings at tee-shirt. Pinusod ko ang buhok ko at kumuha ng jacket. Binuksan ko ang wallet ko. I only have is twenty thousand. Allowance ko for a month. Hindi nila ako binibigyan ng card dahil baka lang daw masayang lang ang pera nila sa akin. Kinuha ko 'to at nilagay sa loob ng jacket ko na may zipper. Nakarinig ako ng katok mula sa pinto ng kwarto ko. "Bunso." huminga ako ng malalim. Tinago ko ang maleta sa ilalim ng kama ko. At mabilis humiga sa kama para takluban ang sarili ko. Ayoko malaman nila na aalis ako kahit alam ko naman na wala silang pakielam sa akin. "Bunso..." "Bukas 'yan!" Sigaw ko. Narinig ko ang pagbukas at sarado ng pinto. Tatlo kaming magkakapatid. Puro babae. Ang isang ate ko ay nasa ibang bansa. She's doctor and has family. Masaya sila naninirahan sa Canada. "Bunso..." naramdaman kong umupo s'ya sa tabi ko. "Sorry for dad's word. He didn't mean those---" "Ate, stop it. For all these years? Hindi sinadya? Umalis ka na lang." med'yo inis ang boses ko. Narinig ko ang pagbuntong hininga nito. "Kung nandito pa ang mommy baka doble doble ang marinig ko. " dugtong ko pa dito. "I will help you to review---" "No thanks." Mabilis na putol ko sa kanya. "Baka sabihin n'ya umaasa na naman ako sa sa'yo. Saka hindi na ako magdo-doctor." Desidido na ako. Aalis ako at hindi na babalik pa. Magiging masaya ako sa pupuntahan ko. Sisiguraduhin ko 'yun. "Okay. Do what you want. I'll always here for you. May duty pa ko kay aalis na ko." Hindi ko pinansin ang sinabi n'ya. For sure, tulog na ang daddy. Pagod 'yun. Madali nalna langang ang mga guard dahil sasabihin ko lang ay pinapapunta ako ni Ate sa Canada at alam ni daddy. Makakatakas agad ako non. Naniniwala sila sa akin dahil alam nila na hindi ako nagsisinungaling. Pero ang pupuntahan ko? Hindi ko alam. For sure naman wala silang oras hanapin ako. Wala din silang pakielam kung mawawala ako. Kaya naman ng magalas-dose ng gabi ay tumayo na ako. Iniwan ko ang pera, cellphone at iba pa sa kama ko. Nag-iwan ako ng isang sentence para sa kanila. "I am tired." Para malaman nila kung ano ba ang ginagawa nila sa akin. Para malaman nila kung gaano akong nahihirapan. Tumulo ang luha ko. Kinuha ko ang maleta ko at hinila 'to palabas ng kwarto. Dahan dahan ang aking pagbaba. Masyadong mataas ang hagdan at mabigat ang maleta ko. Binuhat ko ang maleta ko para walang makarinig nito. Nakahinga ako ng maluwag ng makababa ako. Lumabas ako ng bahay at dumiretso na sa gate. "Ma'am gabi na po ha?" bati sa akin ng isang security sa gate. "Eto kasi oras ng flight ko. Pinapapunta ako ni Daddy ng Canada kung nasaan ang ate." Napatango 'to sa akin. "Gano'n po ba ma'am? Hanap ko po kayo nang taxi." umiling ako dito. "Kaya ko na. Ako na lang." nakangiting sabi ko dito. Kaya naman pinalabas nila ako. Mabilis ako naglakad paalis doon. Nangmakalabas ako ng village ay para ako binunutan ng malaking tinik. Saan ako pupunta? Kailangan hindi kalayuan sa Metro Manila. Hindi naman nila ako hahanapin kaya kahit sa hindi malayo. Saktong may nakita akong taxi at agad akong pumara. Sinabi ko sa kanya sa sakayan ng bus. Nakangiti ako ng makalayo na ko ng tuluyan sa bahay. Parang ngayon lang ako nakahinga ng maayos. Tumingin ako sa mga bus na dumadaan. Hindi ko alam saan ako sasakay. Wala akong alam. Ngayon lang ako nakaalis ng ganito. Wala akong alam na mapupuntahan. School at bahay lang ako, hindi nila ako pinapayagan na umalis. "Gapan! Gapan!" napatingin ako doon. Konti lang ang sakay non at sigurado akong walang makakakilala sa sa akin doon, plus malapit pa siguro s'ya. Sumakay ako sa bus na 'yun at pumunta sa dulo. Binayaran ko ang dalawang upuan ko para walang sumakay. Napangiti ako habang nakaupo. Inaantok na ako, gusto man matulog ay hindi pwede dahil natatakot ako. Ngayon lang ako aalis ng walang paalam. Ngayon lang ako aalis ng malayo na hindi sila kasama. Pero alam ko sa pag-alis ko nito ay malaya na ako. Magagawa ko ang gusto ko. Tapos ako ng Bs-Biology siguro naman magagamit ko to 'no? Pero paano? Pag naging teacher ako kailangan ko kumuha ng uniting. Pero kailangan ko muna magtrabaho. Wala akong pera, kaya mahihirapan ako. Kailangan ko muna maghanap ng matitirhan pagdating ko do'n. Since i was kid, nakita ko kung paano patungahan nila mom and dad ang dalawa kong kapatid. Habang ako, sa isang tabi nanahimik parang hindi nakikita, parang hindi nila ako nakikita. I always with my yaya, s'ya lang kasama ko. Mom and dad always have a time with my older sisters, while me? Parang wala lang ako sa kanila. That's why i did my best to be top. They are always proud... pero hindi sa akin. Kung hindi sa mga kapatid ko. "Mom." Pinakita ko sa kanya ang card ko. I belong in special section in Star University. I smiled at them. I want to hear the word of proud but... "Hindi ka naman din pala bobo." My heart broke when i heard those words. I thought they will be proud of me. Dad took my card and check it. I smiled at him sweetly. "You have ninety three? Your sister never had below ninety five." Nawala ang ngiti ko. "Pero ako po ang pinakamataas sa batch namin." malungkot na sabi ko. "Still not enough. Paano ka magiging doctor n'yan?" Nagulat ako sa sinabi n'ya. Kinuha ko ang card ko at tinignan 'to. Kailangan ko pa taasan, kailangan ko pa galingan. Huminga ako ng malalim at pinipigilan ang pagtulo ng luha ko. "You did great." Ate Aleneya's said. "You are top one, right? I have surprise for you." Napangiti ako dahil doon. "What is it?!" Masayang sabi ko. "First? Kiss my both cheeks." mabilis kong hinawa 'yun. "Second, kiss my nose." I giggled. "Yehey!" Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko ang isang uniform! Teacher's uniform. Sa kan'ya ko sinasabi sa kan'ya lahat. Lagi n'ya ako tinatanong kung ano gusto ko, kung ano kailangan ko na agad n'ya na binibigay. I was grade eight. Sinuot ko ang uniform na 'yun at pinakita sa kanya. Umikot ikot ako sa kanyang harapan at pumalakpak s'ya. May nilabas pa s'yang name plate. Ms. Aestria Suarez. Lumapit ako sa kan'ya at kinabit n'ya sa akin 'yun. "Always remember that you are my sister." kita ko ang lungkot sa kan'yang mga maya habang sinasabi 'yun. Kamuka ko ang daddy pero ang mommy ay hindi. Wala akong nakuha kahit ano sa kanya. Pareho silang doctor, ang pamilya namin ay puro doctot at ako lang talaga ang naiiba na gusto. I was Grade ten when my sister got married. Doctor din na tulad n'ya. Napipilitan lang s'ya pakasalan 'to, wala s'yang nararamdaman kahit ano dito. Hindi s'ya masaya, pero ang pamilya ko ay masaya. "Ate..." i called her. She was crying in her room and still wearing her gown. While me is wearing a panjama and t-shirt. I am not invited to her wedding at hindi ko alam kung bakit hindi. Basta ayaw nila ako sumama o lumabas man lang ng bahay. "You still awake? Why? Do you have class tomorrow, right?" "I can't sleep. I want to see you but dad and mom won't let me." Ngumiti s'ya ng malungkot. "Aestria..." mahinang tawag n'ya kaya lumapit ako sa kan'ya. "If you are tired, go and leave. You don't have to follow their orders, okay? I love you, bunso." Napangiti ako dahil doon. "Are you leaving us, Ate?" niyakap ako nito ng mahigpit. "Aleah, will take care of you." "A-Are you leaving me? A-Ate, sama ako." Naiiyak na sabi ko. "Ayoko dito! Ayoko sa kanila!" Mabilis ako nitong yinakap ng mahigpit. "What are you doing here, Aestria?! Matulog ka na nga!" Napahiwalay ako dahil sa inis na sabi ni Mommy. "Why are you hugging my daugther---" "Mom!" sigaw ni Ate dito. Hindi ko masyadong maintindihan ang sinabi ni Mommy. Umirap sa akin si Mommy kaya napayuko ako. "Leave me alone, mom? Please. I want to be with my sister." "Stupida! Why are you always with her! She ruin---" "Mom! Please? Just now? Bakit ba ang hirap makuha ang gusto ko?" tumingin ako kay Mommy. Hindi ko alam ano pinag-uusapan nila at bakit lagi na lang pinuputol ni Ate ang mga sasabihin nito. Huminga ako ng malalim saka yumuko. Lumabas 'to at hinawakan ni Ate ang kamay ko. "Sama na lang ako." mahinang sabi ko. "Ayoko dito. Hindi naman nila ako mahal." Umiling 'to. Tuloy tuloy bumuhos ang luha ko. "Stay here until you can. Make them proud, and if you are tired? Don't hesitate to call me. I will always got your back, okay?" tumango ako sa kanya. After that, i heard Ate left with her husband. They lived in Canada. I was mad at her. Akala ko dito lang din sila sa Metro Manila but i was wrong. "Tama na, Aestria." "She didn't tell me, Ate." Wala akong ginawa kung hindi umiyak ng umiyak. "Why she didn't tell me?" "Can you fucking shut up! You're so nosy!" natahimik ako sa sigaw ni Mommy. "Bakit kailangan n'ya pa sabihin sa'yo?!" bumuhos ang luha ko kaya mas lalo kong niyakap si Ate Aleah. I finished my junior high with a lot of medals but my parents didn't came. Mag-isa akong umaakyat sa sa stage habang tinatanggap ang mga medal na sinasabit ng teacher ko. Sila dapat gumagawa nito, pero hindi. I am Valedictorian. Next si Senior. Ako ulit ang nangunguna pero walang dumating isa sa kanila. "Take a BS Biology." "Dad, i want to be a teacher." Mahinang sabi ko. "Are you fucking insane? Paano ka mabubuhay ng pagiging teacher?" Natahimik ako sa sinabi ni Mommy. "Your mom is right. Anong mapapala mo doon?" "P-Pero 'yun ang gusto ko." Napahilot si daddy sa sinabi ko. I didn't win. Laging ganon'n ang nangyari. Wala akong kakampi sa bahay dahil busy ang Ate sa Medschool. Halos hindi na lumabas ng kanyang kwarto. Wala akong komunikasyon kay Ate Aleneya. Hindi ako nila pinakakausap dito. Umupo ako sa kama ko habang nakatingin sa Uniform na nakasabit sa harapan ko kung nasaan ang binili sa akin ni Ate Aleneya. Walang tigil ang pagbuhos ang luha ko. Eto ba sinasabi ni Ate? Pero paano? Ginawa ko ang lahat. I did my best para maging top one para maging proud sila. Ang hirap, sobrang hirap. Napapagod ako. Halos wala akong tulog dahil nakakalito. "What the fuck! Nakatulog ka sa klase mo?" nanonood sa akin si Mommy habang pinapagalitan ni Daddy. Sobrang hirap. Halos wala akong tulog mapag-aralan lang 'yun. Na detention ako dahil nakatulog ako sa klase. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. "Nakakahiya ka! Buti na lang talaga hindi kita pinapakilala sa lahat!" Sa bawat event, party o ano pa man? Kahit isang beses hindi pa nila ako sinasama. Hindi ko alam ano meron sa akin kung bakit lagi akong naiiwan. Disappointed ba sila dahil babae ako? Kasi wala silang lalaking anak? Napangiti ako ng malungkot. Pinunasan ko ang luha ko habang binubuklat ko ang libro ko. Kailangan ko mag-aral. Pag hindi mataas grades ko? Makakatanggap nanaman ako ng masamang salita. Kahit hindi ko kasalanan. Kasalanan ko. "Bastos ka ha!" hindi ko mapigilan sigawan ang lalaking doctor. Nakatingin kasi 'to sa hita ko. "What the fuck! Ano bang problema mo?" Wala akong pakielam kung gwapo s'ya pero tinitignan n'ya ang hita ko. Nakakainis. May orientation kasi ngayon sa Auditorium. Andon ang Mom and dad ko, at iba pang doctor. Kaya naman inagahan ko ang punta doon. For all Bs-Biology ang orientation na 'yun. "Tinitignan mo ang hita ko!" galit na sabi ko sa kan'ya pero ngumisi lang s'ya. Sinampal ko ulit s'ya sa inis ko. Wala akong pakielam kung gwapo s'ya o ano! Pero ang manyak n'ya. Sobrang manyak. "Isusumbong kita!" Mabilis ko s'yang tinalikuran at pumunta na sa Auditorium. Sa pangatlong row ako umupo. Nilabas ko ang isang librong manipis na pinamigay sa amin. Maya maya ay halos napuno na ang buong Auditorium. Nagpakilala sila isa't isa. Nakita ko ang lalaking manyak doon. "I am Sacarias Nievez, I am Cardiologist." Ngumiti ito kaya nagsigawan ang mga tao sa loob ng auditorium dahil sa kilig. Sacarias Nievez? Tsk. Mukha s'yang baguhan. For sure hindi s'ya magaling unlike my sisters. Nagtama ang tingin naming dalawa ni daddy kaya ngumiti ako sa kanya pero wala man ako natanggap. Nag text 'to sa akin na sumabay na daw ako sa kanila sa pag-uwi. Kaya naman ng matapos ang orientation ay pumasok ako sa backstage kung nasaan sila. Humalik ako sa pisnge ni daddy. "She's my friend's daugther." Pakilala ni daddy na dahilan kung bakit nawala ang ngiti. Pilit akong ngumiti sa mga tao sa loob. May nakakahiya ba sa akin? "Oh! The woman who slapped me ealier." Nanlamig ako ng makita ko ang lalaking 'yun. "What?!" Mom look shocked. "What did you do?" Malamig na tanong ni daddy. Nahihiya ako. Hindi ko alam ang gagawin ko. Baka pagalitan nila ako sa harapan ng mga co doctors nila. Lumunok ako. "T-Tinititigan n'ya kasi hita ko." takot na sabi ko kaya lumandas ang luha sa pisnge ko pero agad kong pinunasan. Natatakot ako na baka may sabihan sa akin. Lumabas ang ibang tao sa loob hanggang kami nalang natira saka 'yung Sacarias. "Say sorry to him!" Natakot ako sa sigaw ni mommy. "It's your fault, too!" Tumingin ako kay Sacarias. Tears pooled in my eyes. Nakatitig s'ya sa akin. "S-Sorry." Mahinang sabi ko. Humarap ako kay daddy. "You are stupid! Sana hindi ka nagsuot ng ganyan kung ayaw mo tinitigan ang hita mo." Tumango ako dito. Yumuko ako sa hiya. Kaya naman nakasunod lang ako sa kanila sa parking lot. Lumapit sa amin ang Sacarias. "It's nice to meet you, Sacarias." "Same to you, Doc." Tumitig sa akin si Sacarias at bahagyang tumikhim 'to. I was one of Dean Lister. I did my best pero hindi pa rin sila dumalo sa graduation. Inggit na inggit ako sa mga kapwa kong estudyante. Ang kailangan ko ngayon ay magreview para makapasok sa Med School. Walang kahit anong pumapasok sa utak ko. Sobrang natatakot ako. Dahil alam ko? Pag bumagsak ako? Magagalit sila. Sa sobrang takot ay wala akong naisagot. ---