Life of being Suspect

Ang buhay natin ay hindi natin masasabi. Pwedeng mamaya… wala na. Pwedeng bukas… pwedeng sa araw na hindi mo inaasahan. Importante maging masaya sa araw-araw. Importante na masabi natin sa mga tao kung ano nararamdaman natin. Dahil ang buhay natin ay hindi natin masasabi kung hanggang kailan. Kung hanggang saan… Ang buhay ay hiram lamang. Ibabalik din pag natapos na ang dapat gawin. Lagi kong pinipili na maging masaya. Piniling mabuhay sa isang magandang bukas. Dahil ang buhay ay hiram lamang. I was born with a good family, a good background and a good life. Dating modelo ang mama ko, ang papa ko naman ay isang businessman. Simple lang ang buhay… dahil ‘yon ang gusto ng pamilya ko. Ayaw ng magulo, piniling tumira sa isang village. In her young age, she choose to quit in the showbiz. She’s host also model, hindi sumabak sa pag-arte pero masasabi mo na ang mama ko ang isa sa may pinakamagandang mukha sa showbiz. At nakuha ko ang gandang ‘yon sa kan’ya. “Morning!” masayang bati ko kay papa at mama na tahimik na nasa mesa habang kumakain. My older brother is here also, eating while using his phone. I kissed them in their cheeks and sit. “Did you join the pageant, Hershey?” napatingin ako kay papa. “Join if you want.” binaba n’ya ang hawak n’yang dyaryo. “I would love that. Pero siguro next year na lang po,” sagot ko rito at tumingin kay mama na ngayon ay nagsasalin ng mainit na gatas sa isang baso at binigay sa akin. “Why next year? Why not now? Last year mo na next year ha.” she said. “Hindi s’ya mananalo kasi kasali si Crystal,” nakangising sabi ng kapatid ko. “Oh really? Kaya nga di ako sumali para less competition dahil alam mo naman ang nangyayari sa University. They are comparing us and I don’t want that,” I rolled my eyes. “Sus, takot ka---” “Jandel.” Natahimik ‘to dahil sa pagtawag ni papa sa kan’ya. “Apologize to your sister now. Hindi mo dapat sinasabi sa kan’ya ‘yon and she’s right.” Dumila ako rito at tinignana ko nang masama. “Papa, ayaw mag-sorry---” “Sorry!” I rolled my eyes. Hindi naman sincere. “Whatever.” Natapos ako kumain ay agad kong kinuha ang bag ko. Nauna akong umalis doon at saka tumakbo na palabas. Hindi naman kalayuan sa gate ng village ang bahay namin kaya ayos lang na maglakad. Maaga at malamig, makakapag-exercise pa ako. Sa pagdating ko roon ay pumara ako ng taxi. Agad akong sumakay at saka nilabas ang cellphone ko. Napangiti ako nang makita ko ang group chat namin. Nandoon na ang mga kaibigan ko sa room, at mukhang ako na lang ang wala roon. I took myself a picture and send it to them. Agad kong tinago ang cellphone ko. Tahimik lang ako tumingin sa mga dinadaanan namin. Hindi rin nagtagal ay nakarating ako sa University. Agad ako nagbayad at saka bumaba. Masayang masaya akong tumatakbo sa gate at nagulat ako ng may humarang sa akin. Tumingin ako rito at saka inayos ang buhok ko. “You’re early…” Tumingin ako sa kan’ya. “Yep.” simpleng sagot ko at lalagpasan ko sana s’ya pero agad n’yang hinawakan ang braso ko kaya agad kong hinila ‘yon. “May gagawin ka ba mamaya? Let’s dinner---” “No. Hindi ako lumalabas ng gabi.” I said truly. Hindi naman talaga ako lumalabas sa gabi. Kaya nga pang-umaga kinuha kong klase para nakakagala kami magkakaibigan at 4pm? Uwian na namin. Ayos lang kay papa at mama ‘yon. Basta hindi ako nagpapagabi. As a good daughter? I always obey. Alam ko naman na para sa akin din ‘yon. Kaya sumusunod ako. “I see. How about lunch? And let’s hang out…” ngumiti lang ako ng tipid at tumingin ako sa paligid dahil pinagtitinginan na kaming dalawa. “Silence means yes.” huminga ako nang malalim. “Sorry, but I don’t do a boyfriend. And I have no plan to have one.” nakangiting sabi ko. Agad ko s’yang nilagpasan at mabilis na naglakad. Ngumingiti ako sa mga nakakasalubong ko. Mabilis akong pumasok sa loob ng room at saka naupo sa dulo. “Punta tayo sa Makati?” tumingin ako kay Shaira na ngayon ay may hawak na cellphone. “May bagong bukas na milktea shop!” “50% off! And paglima tayo? Libre pa isa’ Ano?” nagtawanan kami. “Game ako!” agad na sagot ko. “Oh kayo? Game na kayo! Lima tayo? Ako na libre kasi ako nag-aya---” “Ano?! Ako!” sagot ni Wendy habang inaayos ang libro. “Ako! Ako pinakamahirap sa atin!” Natawa lang ako sa kanila at saka napailing. “Okay, sagot ko na!” sagot ko sa kanila at napa-yes sila. Since first year ay sila na kasama ko. Hindi kami nagkakahiwalay dahil may rules kasi sa University. Kung sino kasabay mo mag-enroll? Sila magiging kaklase mo. Lagi kami magkaka-group sa bawat group project namin. Lagi kami sabay-sabay na nag-e-enroll. Pare-pareho rin na subject ang kinukuha. Goal namin ay sabay-sabay na magtapos at walang maiiwan. Wendy, Shaira and me are same background. From a good family, Kaila is a scholar. She’s nerd but beautiful and Leyla is in middle class. OFW ang parents kaya hindi rin problemado sa pera. At ang alam namin ay susunod na rin naman s’ya sa family n’ya once na makapagtapos s’ya. My grandparents are rich. May pinama sa aming magkakapatid pero hindi namin ginagalaw. Suportado kasi kami ng parents namin. Hindi kami pinababayaan. Naka-focus si mama at papa sa business namin. Dumating ang Instructor namin at tahimik na kami sa likod. Tahimik kaming nakikinig at nagsusulat sa discussion. May mga nagbibiruan, may nakikisakay sa biro. Syempre, papahuli pa ba kami? Natapos ang klase ay inayos ko ang gamit ko. “Oo nga pala. Ms. Mateo?” napatingin ako sa Instructor namin. “Hindi ka sasali sa pageant?” agad akong umiling dito habang nakangiti. “Sayang naman. Kung sasali ka? Magiging maganda ang lalaban.” ngumiti lang ako. “Nako, sir! Iwas lang si Hershey sa gulo.” sagot ni Wendy at napailing ako. Totoo naman. Iwas ako sa gulo at ayoko bigyan ng problema ang parents ko sa ganitong bagay. “Mas maganda naman kasi si Hershey do’n. Matalino pa! Kaya for sure ako na ikaw mananalo kung sasali ka!” Napailing ako sa mga kaklase ko. Nauna na akong lumabas at dumiretso na sa kabilang room. Pumasok na kaming lima at saka umupo sa dulo. Nakita ko si Crystal at nakangiting dumiretso sa akin. Umupo agad sa harapan ko at inayos ang kanyang bag. Agad akong kinalabit ni Wendy habang nakanguso. Siniko ko sila dahil sa doon. “Hindi ka sasali?” I know, she was asking me, kahit na hindi s’ya nakatingin sa akin. “Why? Scared to lose?” “No. Umiiwas lang ako sa gulo.” totoong sagot ko. “Really?” humarap s’ya sa akin na nakangiti kaya ngumiti rin ako nang matamis dito. “Sayang. Handa pa naman akong talunin ka.” tumango ako. “Sayang nga. Sigurado akong mananalo ka kung sakaling sumali ako at mas mapapadali ang panalo mo kung di ako kasali, right?” natawa si Wendy sa tabi ko at tinaasan ako ni Crystal ng kilay. Dumating ang Instructor namin at inirapan na ako nito. Natapos ang klase at saka kami lumabas. “Bus tayo!” agad akong tumango rito habang hawak ko ang cellphone ko. “Papaalam pa ako kay mama. Wait natin reply at malay n’yo baka nasa Makati sila para naman hindi na tayo mamasahe pauwi.” sagot ko sa kanila. “Osige!” Nag-reply si mama ng ingat sa akin. Mukhang wala sila sa Makati kaya naman pumara kami ng bus. Tahimik lang kami sumakay doon at sa unahan na kami naupo lahat. Napatingin ako sa kasunod namin. Nakatitig sa akin ‘to, ang lalaking nag-aya sa akin na lumabas kanina. Hindi ko s’ya kilala pero hindi ako komportable sa tingin n’ya. I texted my mother, again. “Mama, can you fetch us somewhere in Makati, later?” Agad ako naka-received ng text dito. “Sorry, baby. I can’t. Maraming work at baka anong oras na rin kami ng papa mo makauwi. Make sure na nakauwi ka sa bahay bago magdilim.” nakanguso ako. “Okay, ma.” Tinago ko ang cellphone ko. Nagsimula na kami kumuha ng picture na magkakaibigan. Masayang masaya kaming lima at nakarating na kami sa pinuntahan namin.