หล่อนทำให้เขาแตะต้องผู้หญิงคนไหนไม่ได้อีก เพราะฉะนั้นหล่อนต้องรับผิดชอบ ปั้นหยาคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ราฟาเอลกระวนกระวายใจ และทำเขาไม่สามารถนอนกับผู้หญิงคนไหนได้อีก ต่อให้หล่อนหนี เขาก็จะตามล่า และกระชากหล่อนกลับมาอยู่ใต้ปีกพญาอินทรี หล่อนคือกรรมสิทธิ์ของเขา

“อยากติดคุกเพื่อชดใช้ความผิด มันจะไม่ดูง่ายไปหน่อยเหรอมุกดารา” “แล้วคุณเอเดรียนต้องการอะไรคะ บอกผักหวานมาสิคะ ผักหวานจะได้ทำในสิ่งที่คุณเอเดรียนต้องการ” “แน่ใจงั้นเหรอว่าเธอจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการ” เอเดรียนเหยียดยิ้ม ดวงตาโกรธขึ้งก่อนหน้านี้ที่เปลี่ยนเป็นวาววับอย่างเจ้าเล่ห์มองมาที่หญิงสาวคล้ายราชสีห์กำลังจ้องตะครุบเหยื่อนั่นทำให้มุกดาราเริ่มหวั่นใจ “คะ คุณเอเดรียนหมายความว่าไงคะ”

เพราะความจำเป็นของครอบครัวทำให้พระจันทร์ต้องตกอยู่ในฐานะภรรยาที่ไร้พิธีวิวาห์และไร้ทะเบียนสมรสของเอเรียส คาสซาโน่ ฟรีเดล ซีอีโอหนุ่มของแอร์ริส คอร์ป บริษัทผลิตรถยนต์และชิ้นส่วนรถยนต์รายใหญ่ในอเมริกา หญิงสาวก้มหน้าจำยอมรับสถานะที่ดูกลืนไม่เข้าและคายไม่ออกอย่างไม่มีทางเลือก ใช้ชีวิตในฐานะภรรยาไร้ทะเบียนเพื่อรอวันจากลา แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อคนที่ประกาศกร้าวว่าไม่อยากมีเธอในชีวิตมีท่าทีเปลี่ยนไป

“ว่าไงล่ะพราวเพตรา เธอตกใจเหรอที่ฉันรู้ว่าเธอท้อง” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำทำให้พราวเพตรายังคงอยู่ในสภาวะะไร้เสียง แม้จะส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธหญิงสาวก็ไม่อาจทำได้ “ฮึ พูดไม่ออกเลยงั้นหรือ” จ้าวไป่เฟิงกระตุกยิ้ม “ก็ดี พูดไม่ออกก็ดี แต่สิ่งที่เธอต้องจำเอาไว้ต่อจากนี้ก็คือเธอต้องอยู่ที่นี่ แต่ถ้าเธอจะไปละก็ เธอไปได้ แต่ลูกในท้องของเธอต้องอยู่ที่นี่” จ้าวไป่เฟิงยิ้มร้ายนั่นทำให้พราวเพตราทราบว่าเธอไม่สิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น อย่างน้อยๆ ก็ในตอนนี้ เพราะแม่กับลูกจะแยกกันได้อย่างไรในตอนที่เจ้าตัวเล็กยังอยู่ในท้องของเธอ “ลูกเป็นของพราว คุณจ้าวไม่เกี่ยว” “แน่ใจเหรอว่าฉันไม่เกี่ยว” “คุณจ้าวก็รู้ดี คุณจ้าวป้องกันตลอดเพราะฉะนั้นลูกในท้องของพราวไม่ใช่…” “ลูกของฉัน ลูกในท้องของเธอเป็นลูกของฉัน พราวเพตรา”

“เผื่อเธอยังไม่รู้ ว่าอะไรที่เป็นของคนตระกูลคอมบารอฟแล้วก็ต้องเป็นไปตลอด นอกเสียจากฉันจะยินยอมปล่อยสิ่งๆ นั้นให้เป็นอิสระเองหรือโยนมันทิ้งไป” “...” “และตอนนี้เธอก็เป็นของฉัน เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาต”

“ผมปล่อยคุณไม่ได้หรอกวิว คุณเป็นเมียผม ยังไงซะเราก็ต้องอยู่ด้วยกัน” “ฮึ ฉันเป็นเมียคุณงั้นหรือคะ” มัทนาลัยเหยียดยิ้มตอนที่ย้อนถาม ดวงตาคู่สวยมองคนสูงกว่าอย่างชิงชัง นั่นทำให้กล้ามเนื้อในอกซ้ายของแดเนียลกระตุกวูบ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ “ใช่ คุณเป็นเมียผม” “เหรอคะ แต่เท่าที่ฉันจำได้ ฉันนอนกับเดวิดนะคะ เดวิด แบรดลีย์ ไม่ใช่แดเนียล แบรดลีย์ เพราะฉะนั้นคุณก็ไม่ใช่สามีฉัน คราวนี้จะปล่อยฉันได้หรือยัง” “วิว!”

จักรทิพย์ยอมแต่งงานกับมนตระการเพราะสถานการณ์บางอย่างบีบบังคับ เขาเกลียดชังเธอตั้งแต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า เกลียดพอๆ กับที่เกลียดภรรยาใหม่ของพ่อที่เขาคิดว่ามีเอี่ยวในเรื่องนี้ และจะทำทุกทางเพื่อให้เธอเป็นฝ่ายขอหย่าไปเอง แต่หลังแต่งงานการกระทำของเขาช่างย้อนแย้งกับความคิดอย่างน่าโมโห ภรรยาที่เขาอยากจะเกลียดชังกลับน่ารักน่าใคร่จนเขาไม่อยากปล่อยเธอไปไหน แต่คนปากร้ายปากหนักไม่คิดจะยอมรับให้เสียมาด เขาอ้างสิทธิ์ที่พึงมีกักขังเธอไว้ใต้อาณัติ

ปารวีย์คือจิตแพทย์ที่ใจดีกับคนทั้งโลกแต่ใจร้ายกับเธอคนเดียว ปภาวรินทร์คือคุณนางเอกดังที่หลงรักพี่หมอมาเป็นสิบปี “เธอท้าทายพี่เองนะปั้นชา” ปารวีย์เค้นเสียงรอดไรฟัน ดวงตาคมกริบลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะ “ก็ดี ในเมื่อเธอเป็นคนพูดมันออกมาเองพี่ก็จะไม่ยับยั้งช่างใจอะไรทั้งนั้น” ปภาวรินทร์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ปารวีย์พูดเลยสักนิดจนกระทั่งริมฝีปากรุ่มร้อนของเขาฉกวูบลงบนเรียวปากเต็มอิ่มของเธอ บดขยี้ด้วยแรงอารมณ์กรุ่นโกรธ ปภาวรินทร์พยายามเบี่ยงหลบ แต่ไม่เธอจะหลบไปทิศทางไหนริมฝีปากร้อนระอุของเขาก็ตามมาบดเบียดได้ทุกทิศทาง เธอหายใจหอบอย่างยอมแพ้ ปล่อยให้อีกฝ่ายรังแกกันตามอำเภอใจ แต่ไม่วายครางท้วงเสียงอู้อี้ในลำคอ “พี่หมอปล่อยนะ” “ไม่ปล่อย” เขายังมีแก่ใจถอนริมฝีปากออกไปแล้วตอบเธอ แต่ชั่วพริบตาก็ฝังริมฝีปากรุ่มร้อนของเขาลงมาใหม่ ปภาวรินทร์ครางท้วงในลำคอแทบไม่เป็นภาษา เธอดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลัง แต่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่อาจต้านทางแรงที่มีเหนือกว่าของปารวีย์ได้เลย เขาบดขยี้เรียวปากอิ่มจนพอใจถึงได้ยอมผละออกไปเอง “เตรียมตัวรับผลจากการกระทำของตัวเองให้ได้ก็แล้วกันปั้นชา”

"ทำไมเจ้าถึงได้โง่เง่ายอมให้คนอื่นมารังแกง่ายๆ แบบนั้นเล่า" "ท่านไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าข้า" "ทำไม" "เราหย่ากันแล้ว" "หึ ข้ายังไม่ได้ลงนามในหนังสือหย่า เพราะฉะนั้นเจ้ายังคงเป็นภรรยาของข้า" "นี่ท่าน!" #นิยายรักจีนโบราณ

"จำเอาไว้ด้วยว่างานแต่งงานในครั้งนี้เกิดขึ้นนั่นเป็นเพราะเพื่อความสบายใจของอาม่าและเพื่อสะเดาะเคราะห์ และเราจะเป็นเพียงสามี-ภรรยาตามนิตินัยเพียงเท่านั้น" นั่นคือสิ่งที่เขาบอกเธอในวันแต่งงาน แม้จะโดนคนเป็นเจ้าบ่าวอย่างนฤบดินทร์ยื่นข้อเสนอแสนโหดร้ายใส่หน้าตั้งแต่คืนเข้าหอ แต่นิฏฐาจะไม่คิดจะยอมแพ้ เธอวางแผนจนเขายอมแต่งงานกับเธอแล้ว หัวใจของเขาต้องเป็นของเธอในไม่ช้า ปฏิบัติการอ่อยสามี (แบบเด็กประถม) จึงเริ่มขึ้น

เงินห้าล้านบาทกับสัญญาจ้างแต่งงานหนึ่งปี ข้อเสนอที่ภัคร์พิมลไม่ลังเลที่จะจรดปลายปากกาเพื่อเซ็นสัญญา เพราะผู้ว่าจ้างคือวีรภัทร แพทย์หนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แถมยังเป็นคนที่อยู่ในใจเธอมาเนิ่นนาน งานนี้ยิ่งกว่าถูกรางวัลใหญ่ พยาบาลสาวมุ่งมั่นตั้งปณิธานต้องพิชิตใจแพทย์หนุ่มผู้เย็นชาให้ได้ และจะทำทุกทางเพื่อต่อสัญญาออกไปอีกสักห้าสิบหกสิบปี แต่เพียงคืนแรกที่เธอย่างกรายเข้าไปอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเขาภัคร์พิมลจึงพบว่า อาจารย์หมอวีรภัทรไม่ตรงปกและแพทย์หนุ่มที่แสนเย็นชาต่อสตรีไม่มีอยู่จริง เขาเร่าร้อน เขาดุดัน และพร้อมทำให้เธอหลอมละลายภายใต้เรือนกายแข็งแกร่งที่ซุกซ่อนอยู่ในเสื้อกาวน์ตัวนั้น

นักแสดงระดับฮอลลีวูดอย่างเทอร์รี่ เจมส์ เคฮิลล์ ไม่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องบางอย่างที่วันวิสากระทำการโดยไม่ได้ขออนุญาต เขาเรียกร้องค่าลิขสิทธิ์มหาโหดเพื่อทำให้หญิงสาวหมดหนทางและบีบบังคับให้เธอมาเป็นผู้รับใช้ส่วนตัวเป็นเวลาหนึ่งปีแทนการถูกโยนเข้าไปในซังเต “พระเอกเป็นนักแสดงชื่อดังระดับโลก ส่วนนางเอกเป็นนักโบราณคดี โอ้พระเจ้า! อย่าบอกนะว่าอิมเมจของนางเอกคือคุณ” “ถ้าใช่ แล้วจะทำไม” วันวิสาสวนกลับทันควัน แขนเรียวทั้งสองข้างกระชับร่างเล็กเอาไว้แน่น นัยน์ตาคู่สวยมองเขาอย่างขุ่นเคือง อย่างเธอทำไมจะเป็นนางเอกกับเขาบ้างไม่ได้ “หน้าตาบ้านๆ ตัวเล็กอย่างกับสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ล แถมไอ้ที่กอดอยู่น่ะแน่ใจนะว่าหน้าอกไม่ใช่ไม้กระดาน” เทอร์รี่ว่าพร้อมส่งสายตาเหยียดๆ มาให้เธอ “มันเรื่องของฉัน เอาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้” มือเล็กพยายามแย่งหนังสือคืนมาจากร่างสูง ร่างบางพยายามเขย่งเท้าจนสุดตัว แต่ด้วยความสูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร จะไปต่อกรกับความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรได้อย่างไร “ว้าว! ฉากเลิฟซีนเยอะเลยแฮะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ผมจะกรุณาผู้หญิงบ้านๆ แบบคุณ ที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนางเอกสักครั้งหนึ่งในชีวิต” “อะ…อะไรของคุณ” เอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อเทอร์รี่ลดมือข้างที่ถือหนังสือแนบข้างลำตัว แล้วสาวเท้ายาวๆ เข้ามาประชิดตัวของเธอ “ผมจะเล่นเป็นพระเอก แล้วคุณก็จะได้เป็นนางเอก เวลาที่เราอยู่กันสองคน ทุกฉากทุกตอนที่คุณบรรจงเขียนมา รับรองมืออาชีพอย่างผมไม่ทำให้ผิดหวังแน่ โดยเฉพาะฉากเลิฟซีน”

ความแค้นที่มีต่อราชวงศ์ฟาร์ดาน ทำให้ อามิล บิน อับดุล เรห์มา วางแผนลักพาตัวพระชายาของชีคฟารีสเพื่อเอาไว้เป็นตัวต่อรอง เพราะไม่รู้มาก่อนว่าอีกฝ่ายมีฝาแฝดจึงเกิดการลักพาผิดตัว แต่ นีเซีย คาสซาโน่ กลับปกป้องพี่สาวด้วยการยอมรับว่าตัวเองคือพระชายานีน่าแม้ว่าจะถูกคาดคั้นอย่างหนัก สร้างความเดือดดาลให้เขาเป็นอย่างมาก เขาจึงเปลี่ยนวิธีเค้นเอาคำตอบเสียใหม่เพื่อบีบบังคับให้เธอยอมจำนน “ฉะ ฉันนี่แหละพระชายานีน่า” “ผมจะให้โอกาสคุณตอบอีกครั้ง แค่ครั้งเดียวเท่านั้น” อามิลกดเสียงต่ำราวกับว่าเขากำลังโกรธจัด นีเซียกลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคออย่างยากลำบาก แม้ว่าในอกจะเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังยืนยันด้วยคำตอบเดิม เพราะไม่ต้องการให้พี่สาวฝาแฝดต้องเสี่ยงกับอันตราย เพราะถึงตอนนี้เธอยังไม่ทราบถึงความต้องการของคนตรงหน้า เธอจะไม่ยอมให้พี่สาวของเธอตกอยู่ในอันตรายเป็นอันขาด “ฉันคือพระชายานีน่า” “ฮึ” อามิลแค่นเสียงขึ้นจมูก แววตาของเขายังคงฉายแววเกรี้ยวกราด กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนเป็นสันนูน ก่อนที่เขาจะออกแรงกระชากร่างบางของหญิงสาวเข้าปะทะแผ่นอกแข็งแกร่ง บอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเดือดดาล “คุณคิดว่าคุณจะปกป้องพี่สาวของตัวเองได้อย่างงั้นเหรอ” “ฉันคือพระชายานีน่า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าคุณแตะต้องฉันไปมากกว่านี้ท่านชีคต้องไม่ไว้ชีวิตคุณแน่” “ฮึ งั้นหรือพระชายา” อามิลเหยียดยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลทองวาววับอย่างเจ้าเล่ห์จนนีเซียเริ่มหวั่นใจ แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็เชิดหน้าตอบกลับไปอย่างถือดี “ใช่ รับรองได้เลยว่าท่านชีคต้องอื้อ…”

เจ้าชายทะเลทรายผู้เย่อหยิ่งเอ่ยปากเพื่อขอให้เธอเข้าพิธีวิวาห์ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า เมื่อไม่อยากเป็นชายา เขาก็จะให้เธอเป็นนางในฮาเร็ม ซีรีส์ชุด แดนทรายซ่อนรักลำดับที่ 1 “ได้ ในเมื่อคุณไม่ต้องการเป็นชายาของผม” “...” “ผมจะให้คุณอยู่ในฐานะนางสนมของผมก็แล้วกัน”

เมื่ออาจหาญหลงรักคนที่ไม่ควรรัก สิ่งที่ต้องยอมรับคือความเจ็บปวด “เธอควรจำเอาไว้ด้วยว่า ตัวเองเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร” “เธอเป็นแค่เด็กที่คุณพ่อกับคุณแม่รับมาดูแล “อย่ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉันอีก" เสียงบานประตูกระแทกเข้ากับกรอบไม้โครมใหญ่ ทำให้ร่างเล็กที่นั่งกองอยู่บนพื้นสะดุ้งเฮือก นีรญาค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองบานประตูสีน้ำตาลเข้มที่ปิดสนิทด้วย แววตาค่อยๆ หม่นแสงลง ความรู้สึกผิดอยู่ในอกท่วมท้น นีรญาทราบดีว่าการกระทำของเธอเป็นเรื่องที่ไม่สมควร แต่เพราะความรักที่อัดแน่นอยู่ในอกทำให้เธอไม่อาจนิ่งเฉยได้ แต่เธอคงลืมไปว่าตัวเองเป็นเพียงผู้อาศัยใต้ชายคาของคฤหาสน์หลังใหญ่หลังนี้เท่านั้น ใช่ เธอควรพึงระลึกเอาไว้เสมอว่าตัวเองเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร ทีหลังจะได้ไม่ทำเรื่องขาดสติแบบนั้นอีก และที่สำคัญตอนนี้เขาคงเกลียดเธอไปแล้ว

เพราะเคยถูกผลักไส เธอจึงปฏิเสธเมื่อเขาทวงถาม ปาริมาเติบโตมาในคฤหาสน์ลิลลี่และคิดว่าที่นี่เปรียบเสมือนบ้าน แต่เป็นเพราะเหตุการณ์ผิดพลาดในคืนนั้น ทำให้เธอถูกฟาบิโอ คาสซาโน่ ขับไล่ออกจากจากคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างไม่ไยดี หญิงสาวจำต้องพาชีวิตน้อยๆ ในครรภ์ระเหเร่ร่อนอย่างไร้ทิศทาง หญิงสาวเปลี่ยนจากผู้หญิงอ่อนแอไม่สู้คนเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง เมื่อจู่ๆ คนที่เคยขับไล่เธอมาตามทวงสิทธิ์ที่เขาไม่ควรจะได้รับ “นั่นลูกฉันเหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่ลูกของคุณ”

เจคอบ มอร์แกน นักฟุตบอลหนุ่มรูปหล่อตำแหน่งกองกลางของสโมสรยักษ์ใหญ่แห่งกรุงลอนดอนต้องหัวเสีย เมื่อถูกมารดาบังเกิดเกล้าบีบบังคับให้แต่งงานกับคู่หมั้นที่เขาไม่เคยเต็มใจอยากจะมีอย่าง อลิซ เรมี่ เมื่อไม่สามารถปฏิเสธมารดาได้ ทางเดียวที่เขาจะโยนเธอออกไปจากชีวิตได้นั่นก็คือยื่นเงื่อนไขที่คิดว่าเธอไม่อาจทำตามได้และทำให้อีกฝ่ายยอมออกไปจากชีวิตของเขาเองโดยไร้ข้อโต้แย้ง “ถ้าอลิซอยากจะมีสิทธิ์ในตัวพี่ มีวิธีการเดียวนั่นก็คือทำให้พี่รักอลิซให้ได้ แต่ถ้าภายในสามเดือนอลิซทำไม่สำเร็จก็ออกไปจากชีวิตพี่ซะ และจบความสัมพันธ์ในฐานะคู่หมั้นที่พี่ไม่เคยเต็มใจตั้งแต่แรก” “พี่เจค…” อลิซเรียกเสียงอ่อน ร่างบางแทบหมดแรง แต่เธอคงทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากจะต้องทำตามข้อเสนอที่เขาหยิบยื่นให้ คนที่รักอยู่ฝ่ายเดียวคงต้องยอมรับอย่างจำใจ “แล้วอย่าคิดใช้ร่างกายผูกมัดพี่ เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นอลิซต้องรับผิดชอบตัวเอง พี่จะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” อลิซอยากจะปฏิเสธอีกครั้งว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าเธอยังไม่คิดถึงขั้นนั้นด้วยซ้ำ แค่ตอนนี้ได้เป็นคู่หมั้นของเขาเธอก็พอใจแล้ว แต่ถ้าเธอปฏิเสธเขาก็คงไม่เชื่อเธอแน่ และเงื่อนไขที่เขาหยิบยื่นให้ก็ทำให้เธอแทบกระอักเลือด ร่างบางชาดิก เป็นเวลาหลายนาทีกว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอ “ทราบแล้วค่ะ อลิซจะจำไว้”

นักฟุตบอลชื่อดังระดับโลก แถมพ่วงท้ายด้วยตำแหน่งรองประธานเออาร์ สปอร์ต แมกกาซีน นิตยสารยักษ์ใหญ่ในกรุงลอนดอนอย่างอารอน เรมี่ ต้องหัวเสียเมื่อจู่ๆ สาวไทยนัยน์ตากลมโต ผิวสีน้ำผึ้งอย่างปรียาภัทรที่เขาถูกตาต้องใจตั้งแต่ได้พบกันครั้งแรกกล่าวหาว่าผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ทั้งยังมีเสน่ห์อย่างล้นเหลืออย่างเขาเป็นเกย์ เพื่อเป็นการสั่งสอนผู้หญิงที่กล้าอวดดีใส่เขา เขาจึงต้องจัดการอย่างเด็ดขาดโดยการทำให้เธอมาอยู่ใต้เรือนกายกำยำของเขาซะ จะได้เลิกกล่าวหาเขาแบบนั้น “ถ้าผมจำไม่ผิด งานแต่งของเพื่อนรักของคุณและเพื่อนรักของผมเมื่อหลายเดือนก่อน จะไม่ได้มีแค่บ่าว-สาวเท่านั้นนะที่ได้เข้าหอ” คำพูดของเขา ทำให้เธอใจเต้นตึ้กตั้ก ไม่! เขาไม่มีทางจำได้หรอก “คุณหมายความว่าไง” เธอทำใจดีสู้เสือถามเขาอย่างไม่กลัวคำตอบที่จะได้รับกลับมา เพราะมั่นใจว่าเขาจำไม่ได้อย่างแน่นอน เขายกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะพูดออกมา “ก็หมายความว่า คืนนั้น เพื่อนเจ้าบ่าว-เจ้าสาวอย่างผมกับคุณ ก็ได้เข้าหอด้วยน่ะสิ” “ฉะ…ฉันว่าคุณจำผิดคนแล้ว มะ…ไม่ใช่ฉันหรอก” ปรียาภัทรส่ายหน้าปฏิเสธ “ผมเป็นคนอุ้มคุณไปวางบนเตียงเองกับมือ แถมยังบรรจงมอบบทรักแสนเร่าร้อนให้คุณทั้งคืน ทำไมผมจะจำไม่ได้” หน้าเธอขึ้นสีแดงระเรื่อทันทีที่เขาพูดจบ ทำไมเขาถึงจำได้ขนาดนั้นทั้งๆ ที่เธอจำได้แค่ว่าตื่นขึ้นมาแล้วเจอเขานอนร่างเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆเพียงเท่านั้นเอง “มะ…ไม่ใช่ฉันแน่” เธอยังยืนกราน เรื่องอะไรจะยอมรับง่ายๆ หลักฐานอะไรก็ไม่มีเสียหน่อย “ผมให้โอกาสคุณตอบอีกครั้งนึง” เขายังรอคอยคำตอบจากเธออย่างใจเย็น “ไม่ใช่…อะ…อื้อ…” เธอยังพูดไม่ทันจบ เขาก็คว้าร่างบางเข้ามาประชิดตัวพร้อมบดจูบริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วง จนคนในอ้อมแขนแทบจะขาดอากาศหายใจ ร่างบางเกือบจะไปกองอยู่กับพื้น ดีที่เขายังโอบกอดเธอเอาไว้ “คราวนี้พอจะจำได้บ้างหรือยัง”

เพราะไม่อยากเป็นเพียงแค่ทางผ่านหรือของเล่นชิ้นหนึ่งของนักฟุตบอลระดับโลกอย่างเขา เธอจึงถอยห่างเมื่อเขาเข้ามาใกล้ชิด แต่เมื่อเธอยิ่งหนี เขาก็ยิ่งไล่ตาม เธอควรจะทำยังไงดี “คุณแพทริกถอยออกก่อนได้ไหมคะ” วีรณารู้สึกคล้ายจะเป็นลมอย่างไม่ต้องเสแสร้งเพราะแพทริกแทบจะแทรกร่างของเขาไปอยู่ในตัวเธออยู่รอมร่อ “ผมจะไม่ถอยจนกว่าวีจะบอกว่าทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม” แพทริกเอ่ยเสียงเข้ม “เอ่อ...คือ...” วีรณาคิดไม่ตก เธอจะบอกเขาว่าอย่างไรดี “ว่าไงครับ” แพทริกถาม คิ้วหนาได้รูปยกสูงขึ้น เมื่อเห็นว่าวีรณายังอ้ำๆอึ้งๆ “ถ้าวีไม่บอกผมจะจูบวีนะครับ” เขาขู่เสียงเข้ม “อะไรนะคะ!” วีรณาแทบช็อกเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เรื่องอะไรกันที่เขามาขมขู่เธอแบบนั้น “เอ...หรือว่าที่วีไม่ยอมบอก เพราะอยากให้ผมจูบ ใช่ไหม” อารมณ์ขุ่นมัวก่อนหน้านี้ลดลง เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของผู้หญิงตรงหน้า ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ปะ...เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” วีรณาส่ายหน้าปฏิเสธ แววตาคู่สวยยังฉายแววตื่นตระหนกเช่นเดิม “ไม่บอกก็ไม่บอก งั้นผมจูบวีเลยก็แล้วกัน” ว่าจบแพทริกก็ก้มหน้าลงมาหาเธออย่างรวดเร็ว วีรณาเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากหนาหยักได้รูปจึงไปสัมผัสเข้ากับแก้มข้างหนึ่งของเธอ ถึงเป้าหมายจะผิดที่ผิดทางไปหน่อยแต่แพทริกก็ไม่ยอมเสียเที่ยว เขาสูดความหอมเข้าปอดเสียฟอดใหญ่ แถมยังไม่ยอมถอยออกง่ายๆ ยังคงกดแช่อยู่อย่างนั้น จนวีรณาต้องร้องเตือน

ความเมาเป็นเหตุสังเกตุได้ เลขาฯ ตัวเล็กๆ อย่างแสนรักไม่คิดไม่ฝันว่าจู่ๆ จะตื่นขึ้นมาบนเตียงกับท่านประธานอย่างจีรรัชญ์ เพราะเกรงว่าจะถูกไล่ออกแสนรักจึงรักษาความลับนี้เอาไว้อย่างสุดกำลัง แต่ยิ่งปิดก็ยิ่งโป๊ะ แต่ที่เธองุนงงก็คือนอกจากจะไม่ถูกไล่ออกแต่เธอกำลังจะได้เป็นภรรยาท่านประธาน "อย่ามาพูดจากำกวมนะคะ คุณ...คุณจีรติดใจอะไรกันคะ" "ไม่รู้สิ เอาจริงๆ ผมก็จำความรู้สึกคืนนั้นไม่ค่อยได้สักเท่าไร แต่ถ้าให้ผมได้ลองอีกสักทีบางทีผมอาจจะบอกคุณได้ว่าผมติดใจอะไรบ้าง"

ไม่ใช่เลยง่ายที่แสนหวานต้องรับมือกับท่านประธานหน้าดุปากร้าย เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลอย่างบารเมษฐ์ แต่เพราะความหล่อเหลาชนิดหาตัวจับยากกับทริปหนักที่เธอได้รับยามที่เขาไหว้วานเธอนอกเหนือเวลางานทำให้แสนหวานอดทนมาถึงทุกวันนี้ แต่จู่ๆ ท่าทีของท่านประธานที่น่าหยุมหัวที่สุดแห่งปีก็พลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาชอบกลั่นแกล้งให้เธอใจสั่น ทั้งยังเอ่ยปากให้เธอเรียกเขาว่าที่รักแบบนี้มันไม่ปกติ หรือว่าเขาอยากไล่เธอออกจากงานเลยกลั่นแกล้งกันให้เธอทนไม่ไหวจนยอมลาออกไปเอง ไม่มีทาง เธอจะไม่ยอมลาออกทั้งที่ไม่มีความผิดเด็ดขาด ถ้าเขาแกล้งมาเธอ…เธอก็จะสู้กลับ

“นี่เป็นแผนของคุณกับน้าของคุณใช่ไหม” น้ำเสียงของเคิร์กเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด หากแต่ดวงตาคมกริบกลับลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความปรารถนาอย่างที่เจ้าตัวไม่อาจควบคุมได้ “ผะ แผนอะไรกันคะ ขิมไม่รู้เรื่อง” “ฮึ” เคิร์กเหยียดยิ้ม “ผมไม่เชื่อ คุณกับน้าของคุณก็คงไม่ต่างกัน น้าของคุณอยากสูบเงินพ่อของผม นี่ก็คงส่งคุณมาสูบเงินจากผมอีกทางละสินะ” “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ขิมไม่รู้เรื่องจริงๆ” “ดี ในเมื่อพวกคุณอยากเสนอ ผมก็จะสนองให้เอง และพวกคุณก็จะไม่มีทางได้ในสิ่งที่ต้องการ”

“พี่ไม่ได้เป็นกุมารแพทย์ที่เก่งเฉพาะการรักษาผู้ป่วยเด็กเท่านั้น เรื่องทำเด็กพี่ก็เก่ง โดยเฉพาะวิธีธรรมชาติ พี่ถนัดมาก แยมจะลองดูก็ได้” “หมอเท็น…คนบ้า!” “ถ้าเรียกพี่ว่าหมออีกทีพี่จะ…” “จะ…จะทำอะไรคะ” “ก็ลองเรียกดูสิ” สหทรรศบอกเสียงเย็น แต่ทว่าในตาคู่คมดูพราวระยับจนเธอหวั่นใจ ทั้งยังจงใจโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าหาเธอมากขึ้นจนเธอต้องเอนตัวไปทางด้านหลังเกือบจะหงายหลังเลยก็ว่าได้ หญิงสาวยังไม่ทันโต้ตอบกลับไป คนตัวสูงก็เอ่ยขึ้นมาก่อน “พี่จะบอกให้เอาบุญก็ได้ ถ้าเรียกพี่ว่าหมอเท็นอีก พี่จะปิดริมฝีปากสวยๆ ของแยมด้วยริมฝีปากของพี่ ลองดูไหม”

เพียงแวบแรกที่ได้เห็นหน้า พร้อมรักก็หมายมั่นปั้นมือว่าอาจารย์หมอวินธัย ศัลยแพทย์ออร์โอปิดิกส์มาดเนี๊ยบสุดหล่อคนนี้นี่แหละคือพ่อของลูก พยาบาลสาวเดินหน้าจีบแบบไม่คิดจะถอย ใช้ความน่ารักที่มีเข้าสู้ อาจารย์หมอเจอพยาบาลน่ารักอย่างเธอต้องมีหวั่นไหวและใจสั่นบ้างแหละ แต่เอ๊ะ ทำไปทำมา ทำไมคนที่หวั่นไหวและใจสั่นกลับกลายเป็นเธอซะนี่ “พร้อมแค่อยากได้ผ้าห่มสักผืน ไม่ใช่แบบนี้นะคะ” “แบบนี้แล้วมันเป็นยังไง” “พร้อมไม่อยากอะเรสต์ตอนนี้หรอกนะคะ” พร้อมรักบอกแบบนั้นเพราะหญิงสาวเขินจัดจนรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจจะหยุดทำงานแล้วจริงๆ “ถ้าคุณอะเรสต์ผมก็จะซีพีอาร์ให้ แถมเมาท์ทูเมาท์ให้ด้วย” “สมัยนี้การซีพีอาร์ไม่จำเป็นต้องเป่าปากแล้วนะคะ แค่กดหน้าอกก็พอ ยกเว้นกรณีคนจมน้ำ สำลักสิ่งแปลกปลอมหรือเด็กเล็กเท่านั้นนะคะที่จะต้องเป่าปากช่วย แนวทางการซีพีอาร์เปลี่ยนตั้งนานแล้ว เนี่ย หมอต้องอัปเดตบ้างนะคะ” พร้อมรักแสร้งว่าทั้งๆ ที่เข้าใจเจตนาของคนพูดอย่างแจ่มแจ้ง “หมอโดนพยาบาลดุ น่ากลัวจัง” ปากบอกน่ากลัวแต่น้ำเสียงและสีหน้าของแพทย์หนุ่มไม่ได้เป็นในทิศทางนั้นเลย ส่วนพร้อมรักก็ยังคงนั่งขวยเขินอยู่บนตักแกร่งเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยกอด “แต่จริงๆ ผมก็รู้อยู่แล้วว่าซีพีอาร์แบบใหม่ไม่จำเป็นต้องเมาท์ทูเมาท์ ยกเว้นกรณีที่คุณบอกมา แต่สำหรับคุณผมแถมให้ และถ้ายังไม่ฟื้นผมก็จะแถมลิ้นให้ด้วย” ‘งืออออ หมออออ เบาหน่อย พร้อมรับมือไม่ไหวแล้ววววว’

เอริค ฟรีเดล โกรธจัดเมื่อได้รู้ว่า ฟลอเรนซา คาสซาโน่ เข้ามาตีสนิทเพราะปรารถนาบางสิ่งจากเขาเท่านั้น ชายหนุ่มเสียค่าโง่เป็นเพชรสีชมพูรูปไข่มูลค่ามหาศาล ซ้ำยังมารู้ภายหลังว่าหญิงสาวซุกซ่อนลูกชายตัวน้อยเอาไว้มาตลอดห้าปีเต็ม ชายหนุ่มประกาศกร้าวพร้อมจะทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขาคืนมา ส่วนแม่ของลูกเขาจะวางเอาไว้ในตำแหน่งนางบำเรอเท่านั้น