ฉันกลับมาถึงห้องด้วยความเหนื่อยล้าสุดๆ วันนี้คนที่ตลาดนัดค่อนข้างหนาตาทีเดียวและฉันก็ขายเสื้อผ้าดีมากเช่นกัน
เมื่อกี้ฉันพึ่งวางสายจากยัยพันซ์เพราะจะถามว่าแม่ฉันออกไปวัดแล้วใช่มั้ยเพราะฉันโทรหาแม่ไม่ติดเลย คงจะปิดเครื่องไปแล้ว
" ห้องมึงมีอะไรให้กุกินมั้ยวะ "
ยัยปลาที่แวะมาหาฉันที่ห้องถามขึ้น ดูท่าจะหิวจริงๆไม่งั้นมันไม่บ้าถามหาของกินกับฉันหรอกเพราะฉันไม่เคยมีกับข้าวติดห้องนอกจากขนมขบเคี้ยวและพวกมาม่า
" มีคะน้าหมูกรอบเหลือนิดหน่อยแต่กุทำเองนะ "
ยัยปลามีสีหน้าที่อึ้ง ฉันเดินไปที่โต๊ะตัวนึงก่อนจะตักข้าวใส่จานให้เสร็จสรรพถึงฉันจะเป็นแบบนี้แต่ก็ชอบบริการเพื่อนฝูงและคนรอบข้าง
" แหวะอี๋!! นี่มึงกินเข้าไปได้ไงเนี่ยเค็มปี๋เลย "
พอกินไปได้แค่คำเดียวยัยปลาก็คายข้าวออกมา
" จริงหรอ "
คราวนี้ฉันลองชิมดูบ้างถึงได้รู้ว่าไม่ใช่เค็มธรรมดานะ เค็มขนาดนี้มันรถน้ำปลาคว่ำใส่แล้ว
" มึงงงง กับข้าวจานนี้กุ
