“ไม่ค่ะแม่ไม่ผิด โซเข้าใจทุกอย่างที่แม่ทำแม่ไม่ต้องร้องนะคะ....”
ฉันโผลเข้าไปหาแม่ เราสองคนแม่ลูกนั่งกอดกันแล้วร้องไห้อย่างไม่ต้องอดกลั้นอีกต่อไป
แต่ระหว่างนั้นมือถือฉันก็ดังขึ้น เป็นพี่อรรถที่โทรเข้ามา พี่อรรถบอกฉันว่าคลาดกับยัยพันซ์ตอนที่รถจอดติดไฟแดง ตอนนี้ยังตามหายัยพันซ์ไม่เจอ
พอวางสายฉันกับเจ้าป่าก็รีบออกมาช่วยตามหายัยพันซ์อีกแรง เราสองคนออกมายังสถานที่ที่คิดว่ายัยพันซ์จะไปแต่ก็ไร้วี่แววจนฉันเองก็กลุ้มใจมากและไม่รู้ว่าจะไปตามหาได้ที่ไหน
ฉันกลัวว่าแม่จะเป็นห่วงยัยพันซ์จนเป็นอะไรไปอีกคน
กระทั่ง....ในระหว่างที่รถจอดติดไฟแดงอยู่นั้น สายตาของฉันก็มองผ่านเข้าไปยังรั้วของบ้านหลังนึง เด็กสาวสองคนอายุราวๆ เจ็ดแปดขวบกำลังปั่นจักรยานเล่นอยู่ในสวนของบ้านตัวเองด้วยใบหน้าที่ดูจะมีความสุข ฉันถึงได้นึกอะไรขึ้นมาได้
พอสัญญาญเขียวเปิดทาง ฉันก็รีบให้เจ้าป่าเปลี่ยนเลนถนนเพื่อจะตรงไปยังสถานที่นึง น
