รุ่งเช้า
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรครับ!”
น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่พอใจทำให้ฉันต้องฝืนลืมตาขึ้นมาด้วยอาการแฮงค์เหล้า
อันที่จริงฉันตื่นก่อนหน้านี้แล้ว
“เธอจำไม่ได้จริงๆ หรอ”
ฉันแสร้งถามด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดหวัง
“ถึงเมื่อคืนผมจะดื่มไปหลายแก้วแต่เหล้าแค่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ถึงกับเมาจนจะจำอะไรไม่ได้หรอกครับ”
เจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยด้วยความมั่นใจ แต่อยู่ๆ ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะควานหามือถือตัวเองแล้วโทรไปหาใครสักคน
“ขอโทษที่โทรมารบกวนแต่เช้าครับ พอดีผมมีเรื่องจะถามรุ่นพี่นิดหน่อย เมื่อคืนพวกพี่เอาโซดาผสมเหล้าให้ผมกินใช่มั้ยครับ”
อทิวราห์เงียบฟังคนในสายอยู่ครู่นึงก่อนจะหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่ดูจะตกใจกับเรื่องที่พึ่งได้ยินอยู่ไม่น้อย
แค่กินโซดาเข้าไปมันจะเป็นเรื่องขนาดนั้นเลยหรอ ต้องมีอะไรแน่ๆ หรือว่า…...
ฉันลอบยิ้มเมื่อเริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นพร้อมกับที่สายตาของฉันฉายความเสียใจ
