นารีกานต์ยืนมองบ้านริมน้ำเบื้องหน้าด้วยสายตาเศร้าสร้อยและอิจฉาผสมกันไป บ้านที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของอัคคีพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเขา แต่เธอก็ยังดื้อดันอยากจะเดินเข้ามาค้นหาความเจ็บปวด นารีกานต์เดินขึ้นไปยังบ้านหลังนั้น ก้มหยิบกุญแจที่อยู่ใต้กระถางต้นไม้ขึ้นมาไข นึกขอบคุณตัวเองที่วันนั้นชำเลืองมองดูอัคคีหยิบกุญแจจากตรงนี้ และนับว่าเป็นความโชคดีที่อัคคียังเก็บกุญแจไว้ที่เดิม
หญิงสาวเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่กลางบ้านมองสำรวจไปรอบๆ อีกครั้ง สายตาก็มาสะดุดที่รูปของอัคคีและไอริณรูปที่เธอจำได้ขึ้นใจ รูปที่เธอทำแตกกระจายวันนั้น วันที่อัคคีไล่เธอออกไปจากบ้านหลังนี้อย่างไม่ไยดี วันนี้รูปนี้ยังคงอยู่เช่นเดิมแต่ถูกเปลี่ยนที่วางจากในลิ้นชักมาตั้งบนโต๊ะหัวเตียงและมีการเปลี่ยนกรอบรูปใหม่เสียด้วยซ้ำ ยิ่งตอกย้ำให้นารีกานต์ยิ่งเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม
ทำไมนะ... ทำไมคนเราถึงได้เดินเข้ามาหาความเจ็บ รู้ทั้งรู้ว
