นารีกานต์กลับมาเยือนที่ไร่ไอริณอีกครั้ง หลังจากที่เธอออกไปวันนั้นก็เกือบสองเดือนเห็นจะได้ หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องพัก พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหนังสือที่เธอเคยอ่านเกี่ยวกับแม่และเด็ก เดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอนหยิบหนังสือเหล่านั้นขึ้นมาดู หยิบสมุดประจำตัวคุณแม่ขึ้นมากอดเอาไว้
น้ำตาที่เหือดแห้งไปหลายวันไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อหวนคิดถึงวันวานที่เธอมีลูกอยู่ในท้อง คิดถึง เธอคิดถึงลูกเหลือเกิน
เมื่อปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอจนพ่อใจ นารีกานต์ก็เช็ดน้ำตาทิ้งไป ลุกเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ข้างกัน เดินเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง ไม่รู้จะบาปไหมถ้าเธอจะบอกว่าเธอคิดถึงเจ้าของห้อง เธอคิดถึงเขาอยากให้เขากอดปลอบโยนเธอเอาไว้ในวันที่เธออ่อนแอแบบนี้
แต่คงเป็นเพียงแค่ความคิดที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ นารีกานต์จึงเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียงนอน หยิบหมอนที่เจ้าของห้องเคยหนุนนอนมากอดเอาไว้ ใช
