“อายุ วัณโณ สุขัง พลัง” นารีกานต์และอัคคียกมือขึ้นเหนือศีรษะเมื่อบทสวดนี้จบลง
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ความอาฆาตที่เกิดขึ้นก็จะคลายลง สิ่งที่เป็นสัญญาผูกพันกันมาก็จะค่อยๆ เสื่อมคลายไป หมั่นทำบุญสร้างกุศลเข้าไว้กรรมหนักจะได้เป็นเบา” นารีกานต์และอัคคีมองตามหลังพระภิกษุสงฆ์ที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป
เพราะอัคคีไม่เข้าใจในสิ่งที่พระรูปนั้นเอ่ยออกมา ว่าท่านหมายความว่าอย่างไร ต้องการสื่อสารอะไรออกมากันแน่ ทำไมถึงบอกว่าเวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวร แล้วใครจองเวรกับใครกัน
ผิดกับนารีกานต์ที่รู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่พระท่านเอ่ยออกมานั้นหมายความว่าอย่างไร เป็นคำพูดที่ตาผาก็เคยเอ่ยกับเธอ แต่ติดที่ว่าใครกันที่เป็นคนจองเวร และความอาฆาตแค้นที่ว่านั้นจะหมดลงไปได้อย่างไร
“จะนั่งมองทางอีกนานไหม หรือจะเดินตามท่านไปกินข้าวที่วัดด้วย” อัคคีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนารีกานต์ยังนั่งมองไปยังทิศทางที่พ
