“ขอบใจมึงมากนะ ช่วงนี้รบกวนมึงบ่อย” อัคคีเอ่ยขึ้นระหว่างเดินมาส่งน่านฟ้าที่รถ หลังจากตรวจดูอาการและฉีดยาบำรุงให้นารีกานต์เสร็จเรียบร้อย
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง แล้วนี่ยาหยียังมาวนเวียนกับมึงอยู่ไหม” อดไม่ได้ที่จะถามถึงคนที่อาจจะก่อปัญหาให้นารีกานต์ไม่สบายใจ ก่อความวุ่นวายให้อัคคีต้องปวดประสาท
“ไม่นะ เงียบๆ ไปแล้ว”
“ก็ดี กูก็นึกว่ายังจะมาตามตอแยมึงเหมือนเดิม แต่ถ้ายังมาวอแววมึงอีกให้บอกกูเดี๋ยวกูจัดการให้ อีกอย่างมึงก็ควรจะชัดเจนกับยาหยีได้แล้วนะว่ามึงไม่ได้คิดอะไร ยาหยีจะได้เลิกเพ้อเจ้อกับมึงสักที จะได้ไม่มาวุ่นวายกวนใจมึงกับขมิ้นอีก”
“เออ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“แล้วเป็นไง ดีใจไหมเนี่ยจะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ” เอ่ยถามเพื่อนรักยิ้มๆ ซึ่งทำให้คนถูกถามฉุกคิดขึ้นมา
นั่นสิ! เขาดีใจไหมนะ ที่รู้ว่านารีกานต์ท้องกับเขา ครั้งแรกที่เขาได้ยินคุณหมอบอกว่านารีกานต์ท้อง จังหวะหัวใจของเขามันเต้นผิดจังหวะไปหมด
