ร่างสูงสง่าในอาภรณ์บางเบาปักดิ้นไหมทองนอนกระสับกระส่ายบนเตียงกว้าง เหงื่อผุดพรายขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาราวรูปปั้นสลักของปฏิมากรชั้นครู มือแกร่งกำแน่นไปบนผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดปักลายพยัคฆ์
กลิ่นหอมละมุนของดอกไม้แรกวสันตฤดูลอยมาตามลม มือเรียวบางนิ่มนวลกุมมือหยาบใหญ่ไว้ไม่ห่าง กลิ่นกายนางติดตรึงบนฝ่ามือแม้มือเล็กถอนมือออกจากการกอบกุมประสาน สายลมแผ่วพริ้ว ดอกหญ้าขาวราวปุยเมฆลอยเล่นในอากาศ หญ้าสีเขียวแซมดอกจี๋ฮวาสีเหลืองอ่อนบนพื้นพรมธรรมชาติ เท้ากลมกลึงสีชมพูเปลือยเปล่าย่ำไปบนหญ้านุ่ม เหล่าดอกไม้เคลื่อนกายมารองรับเท้านางมิให้เหยียบบนผืนดิน
เสียงหัวเราะอันสดใส
เสียงเรียกซ้ำ ๆ ราวเสียงกระซิบจากที่ห่างไกล
"เจิ้นหัว ตามข้าให้ทัน"
อาภรณ์ปลิวสยาย ผ้าโปร่งเบาสีขาวปักดิ้นเงินแวววาว ดวงตาหงส์แสนงามทอประกายความสุขล้น
กลิ่นกายนางยังตราตรึงอยู่ในทุกเสี้ยวโสตประสาท
รอยยิ้มนั้น
สายตานั้น
ดวงหน้างามล่มแ
