ปราบรักจิ้งจอกราคะ

อารัมภบท Prologue

หลันเฟิ่งจงเพ่งมองนางอย่างไม่กระพริบตา นางจิ้งจอกตนนี้ช่างงดงามกว่าภาพวาดเซียนสวรรค์บนผนังหอตำราแห่งวังหลวง

เขาไม่เคยเห็นสตรีที่งามราวกับแสงอาทิตย์แห่งฤดูใบไม้ผลิ เขาพบพานหญิงงามมามากแต่ยังไม่มีผู้ใดเฉียดกรายเทียบเคียงความงามของนางจิ้งจอก

ภาพสังวาสในความฝันผุดขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง หลันเฟิ่งจงมองพระจันทร์สลับกับมองร่างงามไร้ที่ติตรงหน้า

แรงปรารถนาในกายบุรุษมิอาจสะกดข่ม แสงจันทร์สาดส่องเรือนร่างนาง ผิวพรรณกระจ่างเปล่งประกายอย่างไข่มุกราตรี ชายหนุ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกคล้ายกับถูกบางสิ่งเข้าครอบงำ

ร่างเปลือยของนางจิ้งจอกพุ่งเข้าหาหลันเฟิ่งจงผู้ยืนอยู่กลางห้อง นางอ้าปากกัดเข้าที่หัวไหล่เขา

"โอ๊ย! กัดเป็นสุนัขไปได้" เขารวบร่างนางไว้

"กัดข้ามีโทษถึงตาย" เขาพูดขู่ รวบร่างนางขึ้นพาดบ่าแล้วโยนไปบนเตียง เขาคร่อมทับนางไว้ใต้ร่างตน

"ข้าจะลงโทษเจ้า บังอาจกัดข้ารึจิ้งจอกน้อย"

"หากเจ้าเสพสมข้า ข้าจะดูดปราณเจ้าให้ถึงตาย" นางกัดฟันกล่าวขู่เขาฟ่อ ๆ ดั่งลูกแมวขู่เจ้าของ

"ก็ลองดูเถิดว่าผู้ใดจะตายก่อน"

เขาถูไถเอ็นเนื้อบนร่องสวาท น้ำใคร่เหนียวใสของนางฉ่ำชื้นออกมาภายนอก

"เจ้ามีอารมณ์พร้อมให้ข้าลงโทษแล้วหรือ" เสียงเขากล่าวหยอกเย้าขณะถูไถลำเอ็นบนติ่งกระสัน

"เจ้าคนเลว" ร่างน้อยดิ้นรนพร้อมน้ำตาไหลปริ่ม

"ข้าจะเลวไปจนฟ้าสาง"