จิณณ์ทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักสายตา เวลาแต่ละวินาทีเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้าและยาวนานเหลือเกิน
จิณณ์นั่งเฝ้าที่หน้าห้อง ไอ.ซี.ยู. จนล่วงเข้าวันใหม่และเขาก็ได้รู้ว่าตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว ที่เหลือก็แค่รอให้เธอฟื้นขึ้นมาเท่านั้น และหากว่าวันนี้ยังไม่มีอาการแทรกซ้อน ช่วงเย็นเธอจะถูกย้ายตัวออกจากห้อง ไอ.ซี.ยู.ไปอยู่ที่หอผู้ป่วยพิเศษซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนดีใจมาก
และแล้วการรอคอยก็สิ้นสุดเมื่อดารภาฟื้นขึ้นมาในตอนเย็นและตอนนี้เธอก็ได้ย้ายมาพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษที่แพงที่สุดของโรงพยาบาลซึ่งจิณณ์เป็นคนจัดการออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดแม้เด็กซ์เตอร์ยืนยันว่าเขาสามารถจ่ายได้ แต่จิณณ์ก็ไม่ยินยอมเพราะเขาอยากเป็นคนที่ดูแลเธอเอง
ภายในห้องพัก ครอบครัวของดารภาอยู่กันครบทุกคนและจิณณ์ก็ยืนอยู่ตรงปลายเตียง
“ดาว หนูเจ็บมากมั้ยลูก” ดาริกากุมมือบุตรสาวเอาไว้พร้อมกับน้ำตาคลอโดยมีสมบัติยืนอยู่ด
