“ไม่เจอกันหนึ่งปี พี่จิณณ์ก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ”
พัสวีบอกยิ้มๆ หลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารกันแล้ว
“แต่พี่ว่าเฟิร์นดูสวยขึ้นนะ ดู...มีน้ำมีนวลขึ้นด้วย”
“จะว่าเฟิร์นอ้วนอย่างนั้นใช่มั้ยคะ” เธอมองค้อนเขา
“เปล่าครับ อย่างเฟิร์นไม่เรียกว่าอ้วนหรอก เรียกว่ามีน้ำมีนวลนั่นแหละถูกแล้ว”
“เฮ้อ...เฟิร์นก็ลืมไปว่าพี่เป็นคนตรงๆ งั้นเฟิร์นก็จะถือว่าเป็นคำชมละกันค่ะ”
“แล้วกลับไทยรอบนี้จะอยู่ยาวหรือต้องบินกลับไปอีกครับ”
“อยู่ยาวแล้วค่ะ ใช้ทุนไปหมดแล้วตอนนี้ก็เดินหน้าลุยงานได้เต็มที่ เฟิร์นจะประจำอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งค่ะ ถ้าเจ็บป่วยตรงไหนก็แวะไปให้เฟิร์นตรวจได้นะคะ”
“พี่จำได้ว่าเฟิร์นเป็นหมอสูไม่ใช่เหรอ แผนกนั้นพี่คงไม่ได้แวะไปหรอกมั้งครับ” เขาบอกอย่างขบขัน พลอยทำให้เธอหัวเราะออกมาเช่นกัน
“นั่นสินะคะ เฟิร์นก็ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นหมอเฉพาะทางด้านไหน แต่ก็ดีใจนะคะที่พี่จิณณ์ยังจำได้”
“พี่
