“ไม่เป็นไรค่ะพี่เจี๊ยบ หนูเกรงใจ”
“เกรงใจอะไรกันจ๊ะ แค่น้ำแก้วเดียวเองไม่สิ้นเปลืองอะไรหรอก สรุปเอาอะไรกาแฟหรือชาเขียว”
“ขอเป็นชาเขียวละกันค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
เธอยกมือไหว้คนที่เป็นหัวหน้างาน
“โอเคจ้ะ พี่ไปล่ะ”
แล้วจิราวรรณก็ก้าวออกไปจากห้องนั้น ดารภาจึงได้เดินไปหยิบข้าวกล่องของตัวเองในลิ้นชักโต๊ะที่จิราวรรณยกให้เป็นโต๊ะทำงานของเธอซึ่งก็อยู่ในห้องเดียวกันนั่นเอง
หญิงสาวได้ยินพนักงานที่นั่งอยู่ด้านนอกพูดกันว่าเป็นเรื่องแปลกมากที่จิราวรรณให้เธอเข้ามานั่งอยู่ในห้องนี้ แถมยังมีโต๊ะส่วนตัว ทั้งที่ปกติแล้วนักศึกษาฝึกงานจะมีพี่อีกคนเป็นคนคอยดูแล และจะไม่มีโต๊ะนั่งประจำแบบนี้ แต่ก็ดูจะไม่มีใครกล้าถามหาเหตุผลกับเจ้านายจอมดุอย่างจิราวรรณ ทุกคนก็เลยได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ
แต่ดารภาเข้าใจว่านี่อาจจะเป็นคำสั่งที่มาจากจิณณ์ตั้งแต่ตอนนั้น จนตอนนี้เขาคงจะลืมไปแล้วว่าเคยให้สิทธิพิเศษอะไรกับเธอไว
